Into the jungle

Dag 1

Lig ik in de tent te lezen op mijn e-reader, loopt er opeens een grote spin over mijn scherm. Ik schrik, en gil “ehhh een hele dikke vette spin” . Geert treed kordaat op: hij mept de spin op zijn kop en gooit het gedrocht buiten de tent. Gelukkig, voortaan de tent maar goed dicht houden hier in de jungle!
Drinkwater komt hier uit de bergen, een plaats die dubbel wordt benut omdat er ook de was wordt gedaan.

Het was een zware tocht vandaag. De weg bestond uit losse en vaste keien en daar moesten we klimmen en dalen, beide koste veel inspanning. De omgeving hield de moet erin. We kwamen door mooie gehuchtjes:

En de jungle werd zichtbaar



Het wordt hier rond half 7 donker en pas na 7 kwamen we aan in een klein dorpje. Aan de eerste man die ik zag, vroeg ik of we de tent ergens op konden zetten. Hij verwees ons naar een plekje op een grasveld. Toen we daar stonden, kwamen 2 mannen aangelopen: die plaats was te koud en we kregen een plaats bij een overdekt voetbalveld en bij een school.

Het halve dorp liep uit en kwam ons begroeten, we hebben heel wat handen geschud. De kinderen bleven veel vragen stellen, maar ik begreep er maar de helft van.
De mannen gingen voetballen en vroegen of Geert mee wilde doen, maar zijn talenten liggen niet bij het voetballen en hij bedankte ervoor.
Ze waren van het type Maradonna: klein, dik maar heel technisch.

We hebben wederom spaghetti gekookt onder veel belangstelling van de kinderen en de voetballers. “Cocinar” bevestigde ze.

Dag 2

Nu is het 8 uur in de ochtend en de school begint. Engels kennen ze nog niet, dus die les hoeven we niet te geven 😀

Deze keer zorgen we zelf voor ons ontbijt en weten we zeker dat het voldoende is, goed eten is belangrijk voor weer een dag op de fiets.

Toen we weg fietste lagen de coca blaadjes al te drogen voor de school.

De rit begon met een flinke afdaling, die we stuiterend over de stenen, met kramp in je vingers van het remmen, tot een goed einde hebben gebracht.
In een dorpje was een man van 82 erg geïnteresseerd in ons. Zijn vader was toen hij 26 was geëmigreerd uit Israël, wellicht had dat er iets mee te maken.

We hebben gezocht naar een mooie plek om te picknicken, dat is ten dele gelukt omdat òveral rotzooi ligt.

Vuilnisophaaldienst kennen ze blijkbaar niet. Ons afval konden we nergens kwijt en gaven het uiteindelijk aan een vrouw van een winkel waar we inkopen hadden gedaan. We vermoeden dat het alsnog op straat komt te liggen…
Hier tropen foto’s van onderweg.


Na een pittige klim en afdeling hebben we, toen het bijna donker werd de tent bij onderstaande rivier opgezet.

We hebben ons zo veel mogelijk verstopt…

En een herinnering gemaakt van deze rivier

Dag 3

De volgende ochtend begon met de meest verschrikkelijke klim allertijden: 1400 Hm over een afstand van 18 km over losse en vaste stenen met helse stijle bochten. Geert was ziek maar hij moest zich toch naar boven wurmen want er is geen auto langsgekomen die hem mee kon nemen. Deze kilometers zouden dubbel beloond moeten worden voor Kuychi (-;
Voor de eerste keer ben ik gevallen over de klote stenen; het resultaat? Wat schaafwonden en een gebroken achteruit kijk spiegel.



Aangekomen in Irupana hebben we de minibus genomen naar Chulimani. Onze fietsen zijn op het dak vastgebonden en wij zijn hobbelend vervoerd (vergeten om foto te maken). Schokbrekers hebben het hier moeilijk!
Na 3 dagen zweten, heel veel stof en geen douche hebben we een extra laagje gekregen. In “ons hotel” konden we dat laagje van ons afspoelen. De fietskleding hebben we uitgespoeld; het water was bijna zwart, maar er is nog wel wat achter gebleven.
Chulimani is smerig en arm. Veel mensen slapen op de stoep op een stuk karton. De kleur van hun kleding zie je niet meer, zo vies is het.
Morgen vertrekken we met de bus naar La Paz, ff een dagje rust en toch veel hoogtemeters maken!