Dag 1, auto-arme zone
Vanochtend hebben we gekozen voor een rustige route in plaats van een drukke, langs de snelweg.
Wat een rotzooi makers is dit volkje. De eerste 20 tot 30 km lag er veel afval langs de weg. Het leek op een vuilnisbelt, maar dan verspreid langs de weg. Het stonk ook.
Na 50 km werd de weg ripio (onverhard). Daar kwamen we niemand meer tegen, we moesten wat harder werken, maar de rust en de stilte die je ervoor terug krijgt is heerlijk.
Deze weg bracht ons naar het bedrijvig dorpje Eucalyptes. Een paar mensen maakten een praatje met ons en toen gingen we weer verder.
Na een klim en toch nog 10 km langs de snelweg zijn we neergestreken in Konami. Er zijn hier heel veel winkels, restaurantjes en vrouwen die van alles proberen te verkopen. We vragen ons af wie het allemaal koopt want veel mensen wonen hier niet.
We hebben een hostelería gevonden. Veel stelt het niet voor; we hebben een doorgezakt bed, 4 muren en de fietsen staan binnen. Wederom geen douche, ik denk dat we stinken…
Dag 2 bergetappe
Vanochtend hebben we een karig ontbijt besteld bij een van de vele winkeltjes. De beste man slaapt in zijn winkeltje op een plank met een paar beestenvelletjes. Och, ons matrasje was zo slecht nog niet…
Vandaag moesten we een pas over van ruim 4700 meter. (We zaten op 3800). Helaas gingen we tussendoor een flink stukkie naar beneden, zodat we uiteindelijk ruim 1200 meter hebben geklommen.
Tijdens de klim hebben we veel armoedige dorpjes gezien
De omgeving was schitterend.
Maar overal laten ze hopen rotzooi achter, jammer is dat.
Toen we bijna op de top waren, stopte een man en hij vond ons geweldig (gek). We vertelde dat we naar Quime gingen. Hij woonde daar en we moesten naar hem toe komen, daar konden we slapen. Hij schreef zijn naam en adres op een papiertje en dat moesten we in het dorp laten zien: iedereen zou hem kennen. Ok, prima zeiden we, we zullen zien.
Op de top begon het te hagelen en het was erg koud. We hebben heel veel kleren aangetrokken en zijn toen aan een afdaling begonnen van 1700 meter op glad asvalt. De omgeving, tussen die hoge bergen, was fantastisch. Ik heb geprobeerd om het op foto vast te leggen, maar zoiets moet je ervaren…
In Quime aangekomen lieten we het papier zien waar de naam en adres op stond van onze gastheer. Hij woont “abacho”, daar vroegen we het nogmaals en ja hoor, daar was hij. Hij had ons nog lang niet verwacht, hij kan ook niet weten dat een afdaling zo snel gaat op de fiets. Hij heeft hier een klein hotel en we kregen een grote kamer met warme douche, eigen wc en een goed matras. Helemaal gratis want we zijn, zijn vrienden!
Dit is ons uitzicht
Quime is een sfeervol Boliviaans dorp waar veel mensen wonen en waar vrijwel alle vrouwen “op zijn Boliviaans” gekleed zijn. Onze gastheer, spreekt goed Engels en hij heeft ook een hotel in La Paz, maar zijn hart ligt in Quime.
Een land waar Geert groot is en zij klein…
Het open haard vuur heeft hij voor ons aangestoken en daar vallen we nu bijna bij in slaap.
Hij is nu naar een rumoerig feest van 2 kinderen die gedoopt zijn. Dat feest is naast ons hotel en dat is goed te horen. Gelukkig zijn we heel erg moe…
Ripio etappe (onverharde weg met veel stenen)
Na een heerlijke nachtrust zijn we pas rond half 12 vertrokken nadat we afscheid hadden genomen van onze gastheer
Vandaag golden de “ripio” regels weer die ik een aantal blogs terug heb opgeschreven. Zelfs als je omlaag gaat, kun je geen snelheid maken. De omgeving was groen en mooi.
Langs deze weg zijn we omlaag gegaan en aan de overkant van de rivier zijn we weer naar boven geklommen.
We zijn langs veel kleine gehuchtjes gefietst. Vaak worden we aangekeken alsof we van een andere planeet komen. Als wij groeten, gaat hun mond open van verbazing en vergeten ze om iets terug te zeggen.
We zijn neergestreken in een klein plaatsje Sita. Toen ik vroeg of ik ergens de tent op kon zetten verwezen ze ons naar de kerk. Naast deze kerk hebben we onze tent opgebouwd en voor de kerk hebben we ons pasta soepje gekookt, we zijn gezegend door de Heer!
We kijken uit op een vallei en de schapen liggen aan onze voeten.
We hebben nu een sim kaartje van Bolivia!
Geef een reactie