Dan pak je toch gewoon de bus.

De afgelopen fietsdagen was de weg vrij eentonig en dat kon nog wel ff doorgaan als we naar het noordoosten fietsten. De keuze om een bus te nemen was daarom niet zo moeilijk.
Het busstation bestaat uit eigen bedrijfjes. De mensen roepen door elkaar heen waar ze naar toe gaan in de hoop dat je bij hun de busreis boekt. We kozen voor een rit naar Oruro die om half 3 vertrok, dan hadden we rustig de tijd om de boel op te breken.
Ik heb nog een wasje gedaan, Geert heeft zijn band geplakt en op de markt hebben we bij diverse tentjes wat gegeten.


Om half 3 hebben we de fietsen en bagage in de laadruimte van de bus gestopt en zijn 300 km lang meegehobbeld.
Als een bus stopt, komt de lokale bevolking binnen en ze proberen snel wat eten te verkopen. Bij mensen in de bus, wekt dit irrigatie en ze roepen massaal “vamos, vamos” (we gaan, we gaan).
De bus shauffeur reed als een dolle, plaatsen waar je niemand in mag halen, waren voor hem juist een teken om dat wel te doen, veiligheid is hier een ander begrip.
Rond half 8 kwamen we in het donker aan in Oruro. Dit is een grote stad die ligt tussen La Paz en Uyuni. We hebben een hotel gezocht en hebben gegeten in een “gezellig” restaurant.

Morgen gelukkig weer fietsen!