Op weg naar de Andes in Mexico

Dag 68

Dinsdag 26 december, weer op de fiets en een opmerkelijke ontmoeting

Voordat we alles weer ingepakt hadden en genoten hadden van een heerlijk ontbijt was het al weer half 10. Nadat we de stad uit waren werd de route onverhard en dus lekker rustig.

We fietsen nog even langs wat ruïnes van de Maya’s.

Daar was verder geen toerist te zien. Van de ruïnes was er enkel nog een brede Maya trap zichtbaar. Wat later kwam een auto aan met 4 mensen. Er kwam eerst een hond uit, die mij vriendelijk begroete en daarna een hele enthousiaste Lucy. Voor de oplettende volgers: Lucy hebben we eerder ontmoet op onze route. Ze komt uit Australië en loopt van het zuiden van Zuid Amerika naar Alaska ( Zie deze blog ). Haar Moeder, haar vriend en zijn moeder zijn haar komen opzoeken. Ze hebben haar onderweg opgepikt en brengen haar straks weer terug naar hetzelfde punt, zodat ze ook alles werkelijk gelopen heeft.

Is dat toeval of zijn dat hogere krachten?

Daarna zijn we weer verder gefiets, wie weet zien we ze nog wel een keer….

Het was landelijk, de bergen lagen nog op afstand.

Beide zijn we nog niet in vorm, laten we hopen dat onze topvorm snel weer terug komt, jammer dat je nooit kunt voorspellen wanneer het weer goed komt. Rond 4 uur vonden we het welletjes geweest. Langs de weg stond een comodor (eethuis) en daar leek wel een plaatst te zijn voor de tent. Toen we het vroegen werden we enthousiast ontvangen en konden de tent plaatsen.

Waar we nog een eenzame ezel tegenkwamen.

We hebben er lekker gegeten en ontbeten. Op zijn Mexicaans.

Dag 69

Woensdag 27 december, heel veel dalen

We werden wakker van een vreemd geluid, ehhh… regen? Dat was lang geleden. Gelukkig hield het snel op en hebben we het de hele dag droog gehouden.

Onderweg kwamen we weer vele auto’s, fietsers, estafette lopers, bromfietsers, vrachtauto’s tegen die versiert waren met een “andere” Maria als die we eerder hadden gezien.

De onbevlekte Dame van Juquila komt uit de gelijknamige stad waar de pelgrims naar toe gingen.

Er zijn meerdere pelgrimstochten. Sommige zijn te voet, met fietsers, met estafette lopers met fakkels. Allemaal heel bijzonder en talrijk en verschillend van elkaar maar tegelijkertijd hebben ze allemaal het grote geloof in de Maagd van Juquila gemeen. Er is grote solidariteit tussen de pelgrims. Samen zullen ze de bestemming bereiken, dat staat vast.

Iets later kwamen we bij het basiskamp van de pelgrims. Deze keer waren het fietsers.

Uiteraard was er weer volop feest.

We moesten aansluiten aan de eettafel en kregen veel vlees op ons bordje. Het smaakte goed, maar het was voor mij net iets te veel. Een mevrouw bracht redding. De plaatste te veel stoelen tegen onze tafel waardoor de hele tafel met ons eten op de grond terecht kwam. Weg vlees…

Geert was wederom populair. Vele willen met hem op de foto.

Dit is de route die ze fietsen Iedereen had deze shirts aan.

Ze zijn een week onderweg en kamperen met zijn allen. Alles wordt vervoerd in grote vrachtauto’s en de hele logistiek gaat mee. Een mevrouw vertelde dit glunderend, ze genoot er zichtbaar van.

De 30e keer is misschien nog specialer dan al die andere keren.

Opgepast: hier rijden fietsers. Eigenlijk zouden wij ook zo’n autootje moeten hebben.

Deze muurschilderingen zagen we heel veel onderweg. Het is propaganda voor Nino Morales en Laura Estrada, 2 politieke figuren.

We waren op tijd in San Juan Bautista Cuicatlán. Bij onze zoektocht naar een hotel kwamen we 2 vakantiefietsers tegen.

Hij is een Spanjaard en zij komt uit Frankrijk. Zoals de meeste, fietsen zij ook van Alaska naar het zuiden van Zuid Amerika. Wij zijn toch wel blij dat we na 3 maanden weer naar huis kunnen…

In de middag hebben we een mooie wandeling gemaakt. We hebben ons naar boven laten brengen door een tuk-tuk taxi en zijn terug gelopen, naar beneden…

Bij de previews van het hotel stond dat het eten lekker en goedkoop was. Dat laatste klopte wel, maar het eerste was zwaar gelogen.

Dag 70

Donderdag 28 december, Mexicaans landschap

Vandaag een rustige dag. Mijn benen zijn weer herstelt, nu die van Geert nog. In het begin ging de weg op en af, later werd het meer klimmen. De route is perfect: mooi asfalt, weinig auto’s en geen steile klimmen.

In het dorp Teotitlán lopen de wegen recht naar boven en recht naar beneden. Ergens onderaan hebben we een mooi hotel gevonden met zwembad. Uiteraard heb ik daar een paar baantjes getrokken terwijl Geert geniet van Netflix.

Het dorp ziet er netjes uit en heeft weer prachtige muurschilderingen.