3 dagen, 3 landen: Nicaragua, Honduras en El Salvador.

Dag 21

Woensdag 8 november: laatste volle dag in Nicaragua.

De route was druk in het begin en redelijk rustig toen deze veranderde in de Pan-American Highway.

Het was een lange warme (35 graden) fietsdag (112 km) met weinig hoogtemeters. De vorm van de dag, was ondanks de hitte toch wel goed. We hebben onderweg vaak pauze gehouden, veel gegeten en veel gedronken.

Iets voor het grensdorpje Somotillo gingen we naar een hotel dat ook door een van onze voorgangers was gebruikt. We hadden al ingecheckt en betaald maar ik vond de kamer en locatie zo deprimerend dat ik weer weg wilde. “Vroeger” zou ik genoegen genomen hebben met ieder bed, maar we zijn nu een beetje verwende toeristen geworden omdat we op zoveel mooie plaatsen hebben geslapen. Geert vond alles best en hij had zich er al bij neergelegd.

Afijn, ik besloot om “de stoute schoenen aan te trekken”. Aan de mollige, niet vriendelijke gastvrouw, vroeg ik of we ons geld terug konden krijgen want dat ik verderop naar het dorp wilde. Ze keek nog net iets lelijker als eerst, maar ze gaf wel het geld terug. “Lo siento” (sorry), zei ik nog en weg waren we.

In het dorp vond ik het 2e hostel pas goed en in het 2e hostel vond ik de 2e kamer pas oké. Ik begin een beetje een zeikerd te worden….

Nicaragua was/had:

• Veel arme sloebers
• Meer toeristen dan gedacht: veel backpackers in de grote steden
• Geen vakantie fietsers (ook niet in Costa Rica)
• Vriendelijke mensen, behalve hier bij de grens en soms ook in het binnenland.
• Veel drukke wegen met razend verkeer.
• Veel koeien op de weg.
• Veel politie controles op de weg
• We hadden veel supporters.
• Het was niet echt een goedkoop land. Hostels kosten minimaal 20 dollar en uit eten ook zoiets.
• Het was heet (35 graden) en iedere dag wel een bui, behalve deze laatste dag.
• Volgens info van de locals:
  • Het is een dictatuur alhoewel de leiders van het land dat ontkennen. Er zijn zgn oppositie partijen.
  • De bevolking wordt bang gemaakt voor oorlog.
  • Ze hebben geen krant, alleen propaganda op tv.
  • Het is wachten tot “de bom” ontploft…

Dag 22

Donderdag 9 november, Honduras

Bij de grens is het altijd even zoeken waar we ons moeten uitschrijven en waar weer in. Alle transacties kosten hier ook geld, ze moeten ergens aan verdienen. Maar het is ons gelukt om Honduras binnen te gaan

Honduras heeft één van de hoogste misdaadcijfers in Latijns-Amerika. Geweld en criminaliteit komen in het hele land voor. Dit heeft te maken met georganiseerde misdaad en gewelddadige bendes, de zogeheten ‘maras’. Criminelen handelen steeds vaker in drugs en gebruiken daarbij veel geweld.

Dat maakt dat we alert zijn, het vertrouwen moeten ze nog winnen. Twee keer stonden er mannen met messen langs de weg, willen die iets?

Warmshowers

Hier in Honduras zit iemand die lid is van warmshowers en dat zijn wij ook. Daar kun je gratis onderdak krijgen als je een fietser bent of zelf onderdak verlenen. In Nijmegen hebben we al regelmatig fietsers op visite gehad uit heel de wereld en nu willen wij dat ook eens “elders” proberen.

Met Jaime heb ik contact gehad en we zijn welkom. Op zoek naar zijn huis, blijkt hij in een beveiligde wijk te wonen. De bewaking fietste mee naar het huis waar Jaime zou wonen, en ja we konden naar binnen. We waren er al rond 2 uur en alleen de poets was nog in het huis. Zij stopte ons in een kamer met 2 grote bedden en airco, om te rusten, zei ze. Vooral airco is fijn, want buiten is het wel 40 graden.

Volgens de reviews op warmshowers, zou moeders ook goed voor de gasten zorgen, maar zij was er ook niet. We hebben lang gewacht in de koele kamer en tussendoor zijn we nog even naar de winkel geweest.

Na een paar uur heb ik geappt of we al konden douchen en koken. Dat was geen probleem, alles kan en mag. Terwijl we bezig waren met koken stond de jonge slanke poets op de achtergrond.

Rond kwart over 7 kwam Jaime binnen met 5 andere mannnen. Ik vroeg naar zijn moeder, “ze kwam uit Spanje en is daar weer gaan wonen sinds zijn vader was overleden”. Dus nu hadden we alleen Jaime, zijn katten en zijn honden, dachten we…

Echter, om kwart over 8 vertrokken ze weer allemaal, Jaime ging met ze mee naar de kroeg! Mijn huis is jullie huis, zei hij en weg was hij.

We zullen zeker niet klagen! We zitten hier in een bewaakte buurt met 2 grote bedden, airco op de kamer en dat allemaal voor niks. Waarom Jaime “warm showers” heeft, begrijpen we niet zo goed maar dat hoeft ook niet…

De poets hebben we ook niet meer gezien en de 8 honden bewaken onze fietsen. Woef, woe woe woe woe etc.

Dag 22

Vrijdag 10 november, adios Honduras, bienvenido El Salvador

We zijn iets na 6 uur opgestaan. Twee andere vrienden van Jaime zaten al aan het ontbijt. Zeer waarschijnlijk hebben wij in hun bed geslapen, want s’nachts, deed er eentje perongeluk onze deur open. Die Jaime doet ook maar wat….

Zonder te ontbijten zijn we vertrokken want we voelden ons niet meer thuis en vandaag wilde we zo snel mogelijk Honduras verlaten.

Honduras was:

• 4 dooie honden op de weg
• heel veel afval langs de weg
• De hoofdweg was goed en had een fijne vluchtstrook, bij vlagen druk.
• Stugge mensen maar vaak niet onaardig.
• Gewapende beveiliging voor iedere winkel
• Heet, heter, heetst, tegen de 40 graden in de schaduw.
• onveilig volgens de locals
• Bij tankstations fijne wegrestaurants omdat er airco was
• geen highlights gezien, we hebben er alleen doorheen gefietst.

El Salvador

Bij het uitschrijven uit Honduras was het personeel stug. Buiten wilde een arme sloeber wel op onze fietsen passen, nou ja, je kunt niet iedereen vertrouwen.

Bij het inchecken in El Salvador ging er een nieuwe wereld open! Ze waren vriendelijk en behulpzaam en vlot, kortom we kwamen letterlijk en figuurlijk in een warm badje terecht.

Ook de bevolking is aardiger dan in Honduras en Nicaragua.

Na ongeveer 10 km zijn we neergestreken bij een aardige man, waarvan we onze tent neer mochten zetten op een veranda.

Even later kwam hij ons een glaasje lemon juice brengen. We konden zelfs douchen op onze veranda met een opgehangen tuinslang. Achter het huisje schijnt een niet zo’n fris toilet te zijn, we hebben nog niet durven kijken.

Fietsen is eigenlijk bijzaak van deze vakantie. Het is iedere keer een verrassing waar we s’avonds slapen en daar genieten we erg van. Ook onze activiteiten “nu even wat anders” maakt het allemaal tranquilo.

Wat zal de dag van morgen ons weer brengen?