Het fietsveldje op de camping in Pamplona werd voornamelijk bezet door Nederlanders die ook met de fietsbus terug gingen. De meeste kende elkaar al van de heenweg, ik was nog nieuw.
In de eerste de beste winkel heb ik nog een truitje en een bloesje gekocht. We hebben nog op een terrasje gezeten, een ijsje gegeten en wat rondgereden. Maar het was veel te heet en hebben het niet zo lang volgehouden.
De bus
Om half 10 zou de bus vertrekken en dat heeft hij ruimschoots gehaald.
Statistieken
Veel mensen vragen erom, dus hier even de getallen.
In precies een maand heb ik 2500 km gefietst en 26500 hoogtemeters. Gemiddeld per dag komt dat neer op 1000 hoogtemeters een krappe 100 km als ik er de rustdagen vanaf tel. Hoeveel gewicht ik bij me had weet ik niet exact, maar de fiets weegt 20 kg en dan nog tussen de 15 tot 20 kg bagage afhankelijk van de boodschappen die ik bij me had. Ik moet het nog eens na wegen, exact weet ik het niet.
Hieronder kun je met Komoot de route zien. Het aantal routes klopt niet, want sommige staan er in delen op. De afstanden kloppen wel.
Nu ben ik er ook even helemaal klaar mee en heb ik weer zin om naar huis te gaan. Lekker liggen in mijn hangmat.
Hebben jullie nog opbouwende kritiek over mijn blogs laat het even weten. Dat houdt de moet erin voor de volgende keer 😀.
Hanneke
In zoverre opbouwende kritiek dat het jammer is dat we het weer even zonder blogs moeten doen.
Mooi beschreven al jouw ervaringen. En avonturen.
Leon Leijtens
Eigenlijk vraag je: Hoe kan ik mezelf overtreffen? Daar heb ik uiteraard geen antwoord op. Ik zou kunnen zeggen: nog meer verhalen, nog meer foto’s, nog meer reizen, maar ik denk dat het juist allemaal precies goed is. Beknopt de essentie weergeven, is een gave (die ik niet bezit).
Het enige dat rest is mijn dankbaarheid uitspreken voor de tijd die je in dit reisverslag hebt gestoken en waar ik wederom erg van heb genoten.
Een welverdiende rust gun ik je van harte. Moge het onderstaande gedicht je daarin ondersteunen.
Zorgeloos rijden
Fred Papenhove (1956)
uit: Rechte paden doen ons niets (2015)
Er gaat een huivering door ons heen.
Weinig is zo fijn als ’s avonds in de auto
stappen. Het monotone geluid van de
motor geeft een prettig gevoel.
Zorgeloos rijden we ergens op aan,
de ene keer is het dit, de andere keer
dat, voordat we er zijn draaien we om.
Vooral als de wegen helder verlicht zijn
verandert dit ons gemoed. Er komt iets royaals
naar boven, alsof we tot het ochtendgloren
door kunnen rijden en de werkelijkheid er niet
meer toe doet.
Erik Roosch
Heb graag meegelezen. Ongelofelijk welke afstanden je fietst door lastig terrein, en alleen. Wij maken op dit moment een tocht door Frankrijk via diverse lange afstandsroutes, bij de Seine nu. Ik gebruik Polarsteps voor het loggen.
Qua achtergrond: hoe zoek jij je overnachtingsplaats, wat doe je bij slecht weer en wat heb je bij je? Wijze raad op jouw ervaring. Misschien staat het al ergens ik zoek nog eens.