De laatste ritjes

Nadat ik lekker had ontbeten in het hotel, zat ik alweer om kwart over 8 op de fiets.

Strava route

Parque natural de las Bardenas Reales.

Dit park stond in mij favoriete lijstje. Het is een halfwoestijngebied met grillige rotspartijen. Mijn bedoeling was om door het park van zuid naar noord te fietsen

In het begin van een Park stond een informatie centrum en ik dacht, kom laat ik eens even informeren.

Ze pakte deze kaart en begon allemaal strepen te zetten waar ik niet door kon. Wel zou ik een rondje kunnen maken en bij hetzelfde punt weer uitkomen. Ik vroeg of ik de fiets tassen achter kon laten, maar nee, dat was onmogelijk. Toen begon ik door te zeuren over de route. NEE, je kon niet naar het noorden, die weg was geblokkeerd. “Ook niet met de fiets?” vroeg ik? NEE, NEE, zei nu ook haar collega en ze kraste nog extra strepen op het papier. (Zie afbeelding). Nou ja, ik zie wel, dacht ik.

Het was mooi. Gaandeweg dacht ik, waarom zou ik niet proberen om er door te komen?

Het was lekker rustig achter het lintje. Het hele park had ik voor mij alleen.

Er zat een flink obstakel in de weg. Maar met de tassen eraf, was het even wringen met de fiets, maar het ging wel.

Daar stonden motorrijders en een stel met een auto. Beide waren nieuwsgierig of ze er door zouden kunnen. Maar ik moest ze teleurstellen, want zowel met een auto of motor zou het niet lukken.

Na een uurtje fietsen was ik weer in de bewoonde wereld in de plaats Carcastillo. Ik vroeg aan een man of ik ergens de tent op kon zetten. Hij verwees me naar een klein parkje met een kinderspeeltuin. Het voelde niet helemaal goed en ik heb zelf nog even verder gezocht maar kon niet beters vinden. Dus toch maar weer terug. Iedereen die ik vroeg vond het goed en er kwamen ook wat kindertjes praten. Iemand zei nog, je bent veilig want het politiebureau is tegenover.

Want er kwam een man van de gemeente die me vertelde dat ik weg moest, omdat enkele mensen in de buurt geklaagd hadden. Ach ja, vervelende buren heb je blijkbaar ook in Spanje!

Dus ik kon het boeltje weer inpakken. Hij verwees me naar een picknick plaats aan een rivier, 4km verderop.

Maar later stond ik daar helemaal alleen in het grote donkere bos.

Er kwam nog een moter langsgescheurd, daar schrok ik van, maar daarna heb ik toch nog goed geslapen

De laatste fietsdag.

Rond half 7 werd ik wakker en ik was blij dat ik op kon staan. Weg van deze eenzame plek.

in Sangüesa heb een goed gevulde maaltijd genomen. Zo kon ik er weer tegenaan.

Het was niet lang maar wel heel mooi

Hierna heb ik wel 40 km gefietst op kleine verharde wegen in een heuvelachtig gebied. Daar ben ik slechts een paar auto’s ben tegengekomen.

De puf was eruit. Ik kwam niet meer vooruit. Iedere klim was me te veel en Iedere km telde ik af. 20km voor het einde, ben ik gaan zitten en heb ik al mijn laatste krachten bij elkaar geraapt. Dat hielp! Ik was zo weer op mijn oude trouwe plekje in Pamplona, de camping waar ik 2 weken zou blijven, weet je nog?