Het kan nòg heter!

Achter onze camping was een open lucht disco. Deze begon rond 2 uur en ging door tot in de vroege ochtend, geen rustige nacht dus…
Om 7 uur zijn we opgestaan en om 8 uur konden we al aanrijden, dit is een record voor ons. Het zou dan ook 39 graden worden volgens de lokale weerberichten. De ochtend rit ging goed, het ging licht naar beneden en de eerste 80 km hadden we er zo opzitten.
Daarna begon het gedonder, pas na 60 km zou er een plaats komen. Die 60 was ploeteren en de hitte, mijn Garmin gaf 42 graden aan in de schaduw. We hebben vaak stilgestaan in de schaduw en de rustpauzes werden steeds langer. Hier nog wat foto’s van onderweg


Uiteindelijk kwamen we aan in Londres, waar we meteen tegen een kiosk aan liepen. Daar zaten 3 kerels aan de vino blanco, een met een hazenlip, een met een leep oog en de derde was gewoon dronken.
Ik stak gelijk van wal en begon alles van me af te praten: Hacer mucho color, no me gusta color, quisiera beber, una grande Cocacola en nog wat van die losse kreten. Dat vonden die kerels wel leuk, dus we (nou ja, ik dus) werden hartelijk onthaald met een zoen. Ze wilde graag weten waar we al overal geweest zijn in de wereld, iets dat voor hun onherstelbaar is. Ze wilde nog veel meer weten en vertellen, maar dat verstonden we niet..
Uiteindelijk reed er een van de 3, met zijn scooter voor ons, om de weg te wijzen naar de camping met irrigatie kanalen.


Deze rit van 142 km heeft me geen goed gedaan, want ik heb nu aardig wat buikkrampen en ik voel me niet lekker.
Het is nu half 10 en we kruipen zo lekker ons tentje in. We hopen op een rustige nacht.