Dank je wel collega's!

Vanochtend rond 8 uur heb ik bij het winkeltje “pan” gekocht voor een paar centen en al jullie lieve berichtjes opgehaald. Dank daarvoor, we begijpen dat onze blogs worden gewaardeerd.
Ik ben gelijk even doorgelopen naar “de grens”. We mochten er vandaag waarschijnlijk niet door, maar om 12 uur zou er meer nieuws zijn. Nou ja, dan maar rustig aan doen…. Op ons gemakkie hebben we ontbeten en toch maar de tent afgebroken. Tussen de kaartjes heb ik nog ff naar een opdracht gezocht: deze is het geworden:

Deze wilde ik aan de agent gaan geven die gisteren nog dwingend vroeg om onze “passaporte por favor”.
Geert was nog niet overtuigd….
Bij “de grens” zaten inmiddels veel Braziliaanse motor rijders, die van Duitse komaf waren. De Duitse slagers klonken door het dal.

Een Duits echtpaar met een camper vertelde dat haar Pa het geweldig zou vinden, deze slagers.
Afijn, Geert ging met me mee naar de agent voor de bloemetjes af te geven. Het woord “Advies” is een moeilijk woord in het spaans: “asesoramiento”.
De agent in kwestie zat in een “politie hutje” samen met zijn hogere in rang (3 sterren). Ik gaf hem de bloemen en vroeg “¿tiene el asesoramiento para nosotros”.

Hij was blij en verrast en zette de bloemetjes gelijk in het water. De 3 sterren-man wilde onze vraag graag beantwoorden en we mochten binnenkomen. Na wat heen en weer gepraat via google translatie mochten we verder! We hadden gezegd dat we de tent op zouden zetten bij de blokkade….
Tegen het Duits echtpaar hebben we ons geheim verteld van de bloemetjes en het resultaat. Tegen de motor rijders hebben we niks gezegd, we waren bang voor een averechts effect.
Dus collega’s, bedankt voor de kaartjes, zonder deze was ik niet op dit idee gekomen… Alle andere kaartjes die we hebben uitgevoerd, zijn door ons quasi nonchalant ergens achtergelaten, deze bewaren we! (Zie een aantal blogs terug voor het verhaal van de kaartjes)
En weg waren we… De weg naar boven was rustig, geen auto of motor gezien! De bergen waren schitterend:





Maar waar bleef nu toch de blokkade? Onderweg kwamen we wel een paar plaatsen tegen waar stenen naar beneden waren gekukeld, maar daar kon je met gemak nog langs. Ik heb er nog een terug geduwd:

Helemaal op het einde zat het obstakel, daar zat een gat in de weg, maar ook daar konden wij makkelijk passeren en met een beetje organisatie, zou het ook met een auto zijn gelukt.

Op deze plaats kwamen we een Franse wandelaar tegen die al een half jaar onderweg was en nog 2 jaar de tijd had. Hij kwam uit het puntje van zuid Amerika en hij wilde naar Canada. Petje af!

Het stuk naar Chilicito fietste lekker door op een fietspad naast de autobaan. Een hostel was zo gevonden, want onze “vragende oogjes” werden snel begrepen.
Vanavond hebben we nog een zoektocht gemaakt voor een fotocamera, maar dat is verloren tijd geweest.
Dollars wisselen is ook een sport: de meeste doen dat graag, maar vaak hebben ze niet voldoende wisselgeld. We hebben ons 3x laten doorverwijzen, toen hadden we succes.
Hoe zou het met de achterblijvers zijn bij “de grens”. We vermoeden dat ze nog steeds aan het wachten zijn.
We hopen morgen op een saaie dag, want ik moest nu tè veel schrijven….