Via verde & een engeltje.

Toen ik wilde vertrekken deze ochtend, werd ik tegen gehouden door een heuse storbui.

Na deze bui, kwam de buurvrouw mij helpen om het “empapapa” tent, mee op te ruimen.

Via verde Sierra de la Demanda

Deze oude spoorlijn werd gebruik om vooral ijzer uit de mijnen te vervoeren naar Burgos. Er werden nooit mensen vervoerd. In 1910 werd deze spoorlijn gesloten en in 2003 werd deze opengesteld als “Via verde” voor fiets en wandeltoerisme. Deze route heb ik ruim 50 km gevolgd.

Het begin
Ochtendgloren

Het eerste deel van de route

Tot ik bij een dichte poort kwam. Gelukkig zal deze niet op slot.

Ik werd begroet door paarden en kon weer verder.

Niemand ben ik tegen gekomen tot dit vrolijke schoolklasje mij passeerde.
Hier werd het moeilijk. Dit ging minstens 25 graden naar boven. Waar ben je Geert als ik je nodig heb 😉 ?
Met toegift!
Het puntje had ik bereikt op eigen kracht.
Hier was dat.

De weg kon weer vervolgd worden.

Door de Via Verde.

Tot hier. Een tunnel. Wat te doen?
Met de bagage eraf, ging de fiets net door het hek.
..en ik ontdekte een lichtknopje…
Kiek duer…
Hier ben ik weer in de bewoonde wereld, in het plaatsje “Huerta de Arriba”

Ja toen had ik nog een paar stevige klimmetjes voor de boeg. Weliswaar verhard over vergaan asfalt.

Groen en mooi.
Tot het laatste topje.

Nu wilde ik naar de camping gaan in Quintanar de la Sierra, maar ik moest eerst nog naar de winkel. Deze was 7 km verderop, op de route van morgen.

Gek is dat, ik heb nu ruim 2000 km gefietst en ik had echt geen zin meer om 7 km terug te fietsen naar de camping. Dus ging ik verder.

Hier ben ik terecht gekomen. Een picknick plaats waar ook wel eens campers staan.

Die campers waren er nu niet, maar een man wist me te vertellen dat het veilig was en dat ik er mijn tentje wel op mocht zetten.

Ik heb geslapen als een blok. Wel werd ik een paar keer wakker van koeienbellen en grazende paarden.

Ik droomde dat er 3 jonge knapen bij mij in de tent sliepen om zich te beschermen tegen de regen. In de ochtend waren ze weg en hadden ze mijn helm gestolen. Dat vond ik goed: ik kon wel zonder en zij waren veiliger. Ik was alleen een beetje bang voor de politie, want daarvoor had ik hier de helm gekocht.

Engeltje

Deze paarden kwamen vanochtend kijken of ik nog iets over had.

Het probleem van heel goed en diep slapen, is dat je de volgende dag moeilijk op gang komt.

De omgeving was mooi, de wegen rustig.
En nu?

Alle soorten wegen heb ik gehad. Druk, rustig, breed, smal en onverhard. De omgeving was mooi, het was een grote uitgestrekte vlakte op 1100 meter hoogte.

Hier durfde ik niet verder. Na een half uur wachten was het onweer nog steeds niet losgebarsten daarom besloot ik om toch maar verder te gaan.

Het was nog 10 tot Agrada, het eindpunt dat ik in gedachten had. Ik was van plan om weer op een carpoolplaats te gaan staan maar de dreigende lucht veranderde mijn gedachten.

Op het moment dat ik voor een hostel stond in Agrada, sloeg het onweer toe. Soms denk ik, dat er een engeltje op mijn schouder zit, die zorgt dat alles goed komt. Nog vaker denk ik, dat het engeltje, mijn vader is die een oogje in het zeil houdt.

Nu zit ik op mij kamer en luxe dat het voelt! Eigen douche en wc en vooral de hele grote handdoek is een waar genot!

Dit uitzicht kan er niets aan veranderen.

Het regent de hele avond pijpenstelen en dat zal vannacht nog zo doorgaan. Maar morgen zijn de vooruitzichten beter, hoe kan het ook anders met het engeltje op mijn schouders

2 reacties

  1. Harry

    Tip: luister naar de hit van Marco Schuitenmaker De engelbewaarder.

  2. Nel

    Weer een geweldige reportage in beeld en geluid !! Houd dat engeltje maar op je schouder!! Zo moet het zijn !!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *