Via verde & een engeltje.

Toen ik wilde vertrekken deze ochtend, werd ik tegen gehouden door een heuse storbui.

Na deze bui, kwam de buurvrouw mij helpen om het “empapapa” tent, mee op te ruimen.

Via verde Sierra de la Demanda

Deze oude spoorlijn werd gebruik om vooral ijzer uit de mijnen te vervoeren naar Burgos. Er werden nooit mensen vervoerd. In 1910 werd deze spoorlijn gesloten en in 2003 werd deze opengesteld als “Via verde” voor fiets en wandeltoerisme. Deze route heb ik ruim 50 km gevolgd.

Het eerste deel van de route

Ik werd begroet door paarden en kon weer verder.

De weg kon weer vervolgd worden.

Door de Via Verde.

Ja toen had ik nog een paar stevige klimmetjes voor de boeg. Weliswaar verhard over vergaan asfalt.

Nu wilde ik naar de camping gaan in Quintanar de la Sierra, maar ik moest eerst nog naar de winkel. Deze was 7 km verderop, op de route van morgen.

Gek is dat, ik heb nu ruim 2000 km gefietst en ik had echt geen zin meer om 7 km terug te fietsen naar de camping. Dus ging ik verder.

Die campers waren er nu niet, maar een man wist me te vertellen dat het veilig was en dat ik er mijn tentje wel op mocht zetten.

Ik heb geslapen als een blok. Wel werd ik een paar keer wakker van koeienbellen en grazende paarden.

Ik droomde dat er 3 jonge knapen bij mij in de tent sliepen om zich te beschermen tegen de regen. In de ochtend waren ze weg en hadden ze mijn helm gestolen. Dat vond ik goed: ik kon wel zonder en zij waren veiliger. Ik was alleen een beetje bang voor de politie, want daarvoor had ik hier de helm gekocht.

Engeltje

Het probleem van heel goed en diep slapen, is dat je de volgende dag moeilijk op gang komt.

Alle soorten wegen heb ik gehad. Druk, rustig, breed, smal en onverhard. De omgeving was mooi, het was een grote uitgestrekte vlakte op 1100 meter hoogte.

Het was nog 10 tot Agrada, het eindpunt dat ik in gedachten had. Ik was van plan om weer op een carpoolplaats te gaan staan maar de dreigende lucht veranderde mijn gedachten.

Op het moment dat ik voor een hostel stond in Agrada, sloeg het onweer toe. Soms denk ik, dat er een engeltje op mijn schouder zit, die zorgt dat alles goed komt. Nog vaker denk ik, dat het engeltje, mijn vader is die een oogje in het zeil houdt.

Nu zit ik op mij kamer en luxe dat het voelt! Eigen douche en wc en vooral de hele grote handdoek is een waar genot!

Het regent de hele avond pijpenstelen en dat zal vannacht nog zo doorgaan. Maar morgen zijn de vooruitzichten beter, hoe kan het ook anders met het engeltje op mijn schouders