Met de minibus naar La Paz

Vanochtend zijn we naar het busstation gefietst, om te kijken of er een grote of kleine bus vertrok. De keuze was niet moeilijk, want de “grote” reed pas aan in de avond.
De eerste minibus zat bijna vol en zou pas vertrekken als deze werd aangevuld met 3 personen. Helaas zat het dak vol, onze fietsen paste er niet meer bij. De volgende bus zou de onze zijn en zo geschiedde.

Bij het volladen van het dak, waren de coca blaadjes het belangrijkste, die moesten als 1e. Gelukkig was er nog genoeg plaats voor onze tassen en fietsen. Het busje zat boven verwachting vrij snel vol en ik denk dat we rond 11 uur vertrokken. Eerst wilde ze ons achter in de bus stoppen. Toen ik wees naar de benen van Geert, mochten we voorin, puhhh gelukkig, daar zou ik niet zo snel misselijk worden en konden we alles goed zien. De chauffeur sloeg een kruis voor vertrek en kocht nog een zakje cocablaadjes, ik denk dat ze op waren bij aankomst, want hij bleef er van smullen.
We hobbelden voorspoedig over de onverharde wegen met soms diepe afgronden. De rit zou 5 uur duren, más o menos…

Er is een weg ten noorden van La Paz die bekend staat als “de weg des doods” . Dit is een toeristische trekpleister geworden voor mountainbikers die daar naar beneden suizen.
Onze chauffeur, koos deze weg! Er suisde heel wat MTB-ers naar beneden, ervaren en onervaren.

Dat het echt gevaarlijk is, werd ons hier duidelijk:

Een vrachtwagen had blijkbaar de bocht niet kunnen halen. We hebben zeker een uur gewacht tot we verder konden, eerst moesten een paar mannen wat rotsen wegbeuken om plaats te maken voor auto’s.

De mensen bleven er rustig onder.


Och ja.. wij hebben files en zij gevaarlijke wegen.
De weg naar boven in een busje ging gevaarlijk langs diepe ravijnen. Liever was ik op mijn mountainbike naar beneden gesuisd…


Nadat we dit overleeft hadden, bereikte we eindelijk asvalt, heerlijk!
Op de top (4600 meter) was er een controle voor illegale coca blaadjes en daar hebben we weer bijna een uur stil gestaan. Tegen de chauffeur zei ik “je hebt toch veel coca op het dak”, maar dat was opgegeven; legaal dus.

Herhaaldelijk bleef onze chauffeur een kruis slaan, dat was niet voor niks want soms haalde als een onbezete andere auto of bussen in. Bij een bus waar Jezus achterop stond, sloeg hij een extra kruis en hij haalde deze vervolgens roekeloos in.

Maar eind goed, al goed. We zijn heelhuids aangekomen in La Paz. Daar hebben we het hotel opgezocht van onze “vriend” uit Quime, van een paar blogs terug. Hij zelf was er niet, dus we zitten nu nog zonder korting. We hebben supersnel internet, een hete douche en een heerlijk bed voor 23 euro, dus daar valt geen slecht woord over te zeggen.