Kreta

Ruim een week geleden zijn we, vanaf vliegveld Weeze vertrokken naar Chania in Kreta.

Bruine beer

Bruine beer mocht deze keer ook met ons op vakantie. Onze kleinzoon, Roan (bijna 3 jaar) heeft “witte beer”, het is zijn baby. Geert plaagt hem altijd dat hij “bruine beer” heeft. Maar als Roan bij ons blijft slapen en witte beer is vergeten, dan vindt hij wel wat troost met bruine beer en mag die met hem naar bed. Doordat we bruine beer bij ons hebben, krijgen we het gevoel, dat onze 3 klein kinderen er ook een beetje bij zijn.

Bij aankomst in Kreta zijn we naar een camping gefietst in Chania, zo’n 20 km van het vliegveld vandaan. Weg fietsen vanaf een vliegveld geeft altijd weer een groot gevoel van vrijheid.

De kloof “Samaria Gorge”

Die vrijheid hebben we de volgende dag ingeleverd omdat we graag wilde wandelen in DE KLOOF van Kreta. Als we met een georganiseerd transport vervoerd werden, hoefde we zelf niet meer na te denken hoe we er moesten komen. De bus vertrok 10 vòòr 6, dat dan weer wel!

Bij de kloof hoefde 65 plussers geen entree te betalen! Dat is nieuw voor mij, Geert is er al even aan gewend. Gelukkig wilde ze wel mijn paspoort zien, want ze geloofde natuurlijk niet, dat ik al zo oud was. Die van Geert geloofde ze wel (-;

De wandeling was mooi, zwaar, lang (16 km) en heet. Het was voornamelijk het dalen waardoor ik 3 dagen lang ernstige spierpijn bleef houden in mijn bovenbenenen en kuiten. Geert had een beetje last, vertelde hij me.

Maar het was zeker de moeite waard geweest! Bij terugkomst hebben we eerst wat gegeten en toen we rond 10 uur in de avond aankwamen was er een groot feest op de camping met harde muziek en veel geschreeuw pal achter onze tent. Volgens de receptie (die ik om raad vroeg) zou het 11 uur rustig moeten zijn, maar pas om 2 uur was het stil. Als wraak heb ik de meest slechte recentie geschreven die mogelijk was.

Verder op de fiets

De eerste fietsdag hebben we zo’n 70 km gefietst met 700 hoogtemeters. Langs drukke, stille en steile wegen.

Toen we van deze weg af waren en al weer een paar km fietste over de grote weg, vroeg Geert aan mij ” hey Jet, waar is je ene achtertas gebleven”. Kut dus!

Even terug denken: Ergens op de zandweg had ik wel ergens iets horen vallen, maar toen ik achterom keek, zag ik niets liggen, zou de tas daarliggen?

We maakte rechtsomkeer en gingen op zoek. We zijn een paar keer op en neer gefietst, maar geen tas te zien. Tot Geert in een keer het verlossende woord riep “kijk, daar beneden ligt hij”.

De tocht kon weer hervat worden en we waren veel later op de plaats der bestemming als we vooraf hadden bedacht. We zaten op een mooie camping aan het strand en we besloten om hier gelijk al 2 nachten te blijven. Lekker in alle rust en een goed boek lezen.

Rustdag 1

Deze dag zijn we de plaats Rethymnon in gefiets om een oude vesting te bekijken en wat boodschappen te doen.

65 plussers kregen de helft korting bij de ingang van de vestiging. Helaas vroegen ze deze keer niet meer om mijn paspoort en kreeg ik wel korting!

In de avond werd de sirtaki gedanst door de jongeren. De oudjes werden niet uitgenodigd om mee te doen anders was ik zeker van de partij geweest.

Vrijdag 7 juni, weer op de fiets.

Deze dag hebben we het eiland overgestoken van de noord, naar de zuidkust. Bijna 60 km en 1100 hoogtemeters. De tocht verliep voorspoedig.

“We zijn er bijna” was ooit een televisieprogramma van Max. Het ging over ouderen die georganiseerd met hun eigen caravan of camper samen op reis gingen. Welnu, zo’n georganiseerde mensen stonden ook op de camping waar wij terecht waren gekomen.

Verder langs de zuidkust.

Deze dag was er heel veel wind met harde windstoten. De wind kwam uit het noorden en zijwind, met een beladen fiets gaat niet goed samen. Al vrij snel werd ik van de fiets geblazen en koste het moeite om onder mijn fiets vandaan te komen en er weer op te gaan zitten.

De klimmen waren steil en venijnig. We (zelfs ook Geert) hebben hele stukken moeten lopen omdat fietsen met die wind onmogelijk was.

In Plakias hebben we ons tentje weer opgebouwde en hebben nog een baantje getrokken in het zwembad.

Zondag 9 juni: fietsen, wandelen en een lange boottocht.

Het waaide nog flink in de ochtend. De klimmen waren nog steil en venijnig maar de kustlijn was prachtig met grillige rotsen en mooie vergezichten.

Na zo’n 30 km kwamen we aan bij de uitgang van de Imbros Gorge. (Ik iets eerder als Geert). Daar stonden de Nederlanders van “We zijn er bijna” te wachten op hun medereizigers die het lef hadde gehad, om door de kloof te lopen. Het waren aardige lui die ons bestempelde als “De fietsers”.

We besloten om te kloof in te lopen tot aan het hoogtepunt. Daar zouden we omdraaien.

Rond half 4 waren we weer terug en we besloten om te kijken of er nog een boot vertrok naar het westen van het eiland. Hier loopt namelijk geen weg en vervoer met de boot is de enige mogelijkheid. We hadden geluk! De boot vertrok half 5 en na een overstap op een andere boot waren we rond 7 uur in Paleochora. Daar hebben we de mooiste camping uitgezocht en na het eten zijn we diep in slaap gevallen.

Rustdag 2

De boot naar het vasteland vertrok pas op woensdag, dus konden we weer genieten van een dagje rust.

Inmiddels heb ik een boek uit:

“De Camino” van Anya Niewierra. Anders dan de titel doet vermoeden gaat het veel over de oorlog in voormalig Joegoslavië. Dat erg toepasselijk is omdat onze trip daar doorheen gaat. Het boek is een aanrader!

Het boek “Wild” van Cheryl Strayed heb ik ook al bijna verslonden. Het gaat “Over jezelf verliezen, terugvinden en 1700 kilometer hiken”. Eveneens toepasselijke lectuur voor deze vakantie en evenzo een aanrader. Er schijn ook een film van te zijn, die moet ik nog eens bekijken als ik terug ben.

Weet er iemand anders nog een leuk vakantie boek met een happy end?

Weer naar het noorden, opweg naar de boot.

Nu moesten we weer van Zuid naar noord over de bergen. Er zat een grote klim in en daarna was het uitrollen. Omdat het erg heet zou worden zaten we al om half 8 op de fiets.

Rond 12 uur waren we al aan de overkant. We zochten een camping en kregen daarbij een gratis strandbedje pal aan het water. We hebben ons als toeristen gedragen.

Later op de camping kwamen we “meester brombeer” tegen. Niks was goed aan Kreta! Veel te heet en een ontzettend lelijk landschap. Wij hebben dat toch net even iets anders ervaren.

Kreta is toeristisch maar het hoogseizoen is nog niet aangebroken, de warmte wel, maar het was nog te doen. In Nederland schijnt de zomer nog even op onze terug keer te wachten.

Kreta is zeker niet goedkoop. De prijzen zijn vergelijkbaar met Nederland. Voor een camping plaats betaal je gemiddeld 20 euro. Eten en drinken is ietsje minder duur dan Nederland als je niet op de toeristische hoogtepunten bent.

De boot naar de peloponnesos

We hebben nog lang gepraat met een fietser uit Boston. Hij adviseerde ons om te gaan fietsen in Nieuw Zeeland, dus wie weet wordt dat onze volgende bestemming. Onze foodprint wordt dan wel erg groot, dus we zullen er nog wel even over nadenken.

Na bijna 8 uur zullen we daar aankomen. Na deze dag rust zullen we morgen toch echt eens proberen om meer kilometers te maken. Het zal niet meevallen want de weervoorspellingen zijn niet zo best: 38 graden is wel heel warm!