Vamos con los tres, continuar con los quatros.

Vanochtend zijn we laat opgestaan met een lichte kater. Dat kwam zo…

Tarzan, zijn echte naam is Tarciso, wilde graag een feestje bouwen en Caipirinha maken. Dit is een cocktail van vruchten (diverse), suiker, ijs en rum. De campingbaas wist de juiste winkels voor de ingrediënten. Tarzizo wilde persé een liter wodka, mijn advies om maar een halve liter te nemen sloeg hij in de wind.

Gabriel is vanochtend in Cohaique achtergebleven want hij wilde graag gaan klimmen. Tarciso ging met ons verder.

Rond 11 uur fietste we eerst naar een winkel gegaan om campinggas in te slaan en daarna zijn we met ons 3e vertrokken met de wind in de rug.

Villa la Castilla

Omdat het overmorgen slecht weer zou worden, zijn we vanochtend om 6 uur opgestaan om eerst nog zo’n 40 km te fietsen en daarna een stevige bergwandeling te maken naar La Castilla.

Het begon met een koude afdaling, rond het vriepunt met een frise wind. De klim die volgde was welkom en mooi, hier zijn de foto’s.

Rond 11 uur begonnen we aan een bergwandeling van 7 km klimmen. De vergezichten waren adembenemend mooi.

De top van het Castilla was “maraviosa”, spitse rotsen, een glacier, watervallen en een blauw meer.

Het was een vermoeiende dag. Als beloning voor onze inspanning zijn we met ons 4e uit eten gegaan en daarna zijn we doodmoe op een wildcampeerplekje gaan slapen.

Tarciso kan werkelijk met iedereen goed overweg. Hij kan goed Spaans en Engels en uiteraard Potugees. We hoeven vrij weinig te regelen sinds hij erbij is. Hij is tevens onze budget coach, waardoor we zeker niet teveel uitgeven.

Petro mag er ook zijn. Hij heeft 8 jaar in China gewerkt als architect. Hij is sociaal, heeft humor, is zorgzaam en heeft een zorgzame moeder die hij steeds foto’s stuurt en gerust steld dat hij nu met ons op pad is.

Eindelijk slecht weer.

Vanochtend zijn we nog vertrokken met zon en verharde weg.

Niet veel later werd het ripio en begon het keihard te waaien recht in ons gezicht. Hé hé, eindelijk het beloofde weer wat we op de Carretera Austral konden verwachten.

Rond 2 uur begon het te regenen, wat nu?

Een paar km terug hadden Geert en Petro een fietser bij een hutje zien staan. Petro, die meer een hardloper dan fietser is, besloot om 3 km terug te rennen om te kijken of het iets voor ons was.

Een half uurtje later kwam hij terug in een sjeep met man en vrouw en 2 honden. Het hutje dat ze eerder hadden gezien, bleek veel te klein te zijn en daarom had hij nog wat verder gelopen. Bij een huis had hij aangebeld en gevraagd naar een plaats om te schuilen. Welnu, hij kreeg drinken en werd daarna dus terug gereden om ons te halen. Wat een bofkonten zijn we toch!

Het zijn leegstaande barakken van de wegwerkers. Ze worden op dit moment niet meer gebruikt.

We hebben gezamenlijk gekookt, gegeten en gelachen. “Petro was the men of the day”

Allemaal in de truck

Afgelopen nacht ging het flink tekeer met regen en wind. Als we verder zouden fietsen, was pas 100 km verderop een supermercado. Dat zouden we niet redden met dit weer.

Maar de man die ons in de bouwcontainers had achtergebleven wist een buurman die een truck had waar 4 fietsen achterin konden.

Onderweg viel het slechte weer wel mee en kregen we alle 4 de kriebels als we fietsers zagen. Maar hij stopte op verzoek bij de mooie punten en een dagje rust was niet zo erg .