Bolivia

De weg naar boven (dag 1)

Van te voren had ik bedacht om te liften, want de grens naar Bolivia ligt op 4650 Hm en we zaten op 2450. Eenmaal op de fiets, krijg je toch weer de smaak te pakken, dus huppakee, toch maar weer die berg op. Na bijna 6 uur op de fiets hebben we slechts 37,5 km gefietst, maar we hebben wel bijna 2 km geklommen. Deze vulkaan hebben we de hele dag in het zicht gehad, met rookpluim:

Het koste moeite om een geschikt plaatsje voor de tent te vinden, maar het is toch weer gelukt.

De grens (dag 2)

We hebben eerst nog tot 4650 Hm geklommen, voordat we bij de eerste grens kwamen. Dit was de “Uitgrens van Chili”, gelukkig hebben ze geen aantekeningen van ons gemaakt en mochten we zo door, mèt extra water. De tweede grens was een bouwvallig keetje, waar we de “in” stempel van Bolivia moesten halen. De 3e grens was voor voertuigen (de onze tellen niet) en entree voor het park (€ 17 pp), de slimmeriken. De wegen hier in Bolivia zijn de slechtste die we ooit hebben gehad, het entree geld van het park wordt daar zeker niet aan besteed. De omgeving is mooi, dat dan weer wel..

De tent, de wind en de kou (dag 3)

Rond 4 uur vonden we een mooi plekje achter een zandheuvel, alleen kwam de storm van vòòr de zandheuvel. De ene steen nog groter dan de andere werd aangesleept om de tent overeind te houden. De fietsen vielen vanzelf om, dus daar hoefde we geen voorzieningen meer voor te treffen. Hier enkele foto’s van de omgeving.



s’Avonds trokken de wolken zich samen en voelde we de eerste sneeuw vlokken.
s’Nachts hebben we veel kleren aangetrokken en zaten we diep weggedoken in onze mummie slaapzak. Alleen het puntje van mijn neus bleef erg koud want op deze hoogte moet ik zoeken naar voldoende zuurstof en die zit niet in de slaapzak.
Het is nu 9 uur in de ochtend en buiten is het nog -10 graden, de wind is wel gaan liggen. We zijn aan het wachten op de zon want het is nog te koud om op te staan. Zo ligt onze tent erbij

En zo Geert:

De weg (dag 4)

Mucho viento, muy ripio, demasiado coches con turistas, hacer frio, demasiado ariba, pero muy lindo ( vrij vertaald: veel wind, kut weg, te veel toeristen in sjeeps, koud, te veel berg op maar wel mooi). Dat omschrijft ongeveer de route naar Laguna Chalviri. Echter… sommige toeristen waren niet te veel, want ze verwende ons met brood, sap en complimenten!
Hier een impressie van de omgeving:



We hebben weer een hoogte record bereikt (4730 Hm).
Bij de Laguna hebben we onderdak gezocht in een hostel, het is primitief maar we hebben een bed en liggen uit de wind. Dat is dan ook de enige luxe het overige is primitief: er liggen kiezelstenen op de grond, het bed is van steen, er is geen stroom, laat staan een douche.

Aqua Caliente hebben we gevonden, puur natuur! Hier hebben we lang gelegen….

Dit is het uitzicht van ons hostel.

Fuck the Passo Aqua Negra (dag 5)

Vandaag hebben we een hoogte bereikt van 4920 meter. Helaas geen welkomst bord, alleen mijn Garmin is getuige

Dit is 150 meter hoger dan de Passo Aqua Negra en daarmee hebben we onze eer gered! Dat ging echter niet vanzelf. Het begon met een flinke klim, waar het wegdek nog redelijk was. Daarna was het wegdek zo slecht, dat we, zelfs met wind in de rug en een afdaling, hetzelfde tempo hadden als de weg naar boven. Het humeur van Geert daalde tot een dieptepunt, desondanks zijn we toch nog steeds bij elkaar (-;

We hebben nu een iets luxer hostel: nu met stroom en zonder kiezelstenen. Voor de rest weinig verschil met gisteren.
Vroeg in de avond hebben we een mooie wandeling gemaakt naar de Laguna die vol zat met flamingo’s

In het hostel hebben we ons laten verwennen met soep en spaghetti, nu kunnen we er weer tegen.

Waar is de weg gebleven? (dag 6)

De vrouw van het hostel was eerst wat afstandelijk, maar toen we weg fietste kwam ze ons achterna met 3 gebakken pannenkoekjes.
De weg vandaag was niet beter als gisteren, maar we wennen eraan. We zijn nu al tevreden als we op de fiets kunnen blijven zitten.

De omgeving maakte de fietstocht draaglijk.

Erg mooi was de omgeving bij de “árbol”.



We kwamen Engelse tegen die mij groter deden lijken als Geert…

We kwamen we nog mooie rotswanden tegen onderweg.


De juiste weg was moeilijk te vinden omdat de hoofdweg verstopt lag tussen de sjeepsporen. Geert nam een ander spoor als ik, maar uiteindelijk kwamen we toch weer bij elkaar nadat ik een half uur op hem had gewacht.

We zijn neergestreken in het hotel “Tayka del Desierto”, èèn gebouw midden in de woestijn. Dit is de tegenover gestelde wereld van Bolivia. Hier zitten alle rijken (wij dus ook) bij elkaar. Het kost 136 dollars, eigenlijk veel te duur voor ons. Maar we hadden de keuze tussen een warme douche en verwarming of een tentje met pakweg -15 graden in de volle wind (we zitten op 4550 meter hoogte). Hier hebben we zelfs internet maar dat is zo traag als stroop….. we twijfelen of deze blog wel geupload wordt.

We hebben zojuist lekker gegeten in het restaurant, maar het waren Franse porties, veel te weinig dus. Tot 3 keer toe hebben we pan (=brood) bijbesteld. Morgen hebben we een buffet als ontbijt, daar verheugen we ons nu al op.