Revanche in de Andes

Eindelijk weer internet…. Hebben jullie ons “Ochtendnieuws” een beetje gemist? Hier volgt een verslag van de “Paso de Sigo”, een hoge pas in de Andes, die we de afgelopen 5 dagen hebben getrotseerd. Zonder “puna” (hoogteziekte)

Dag 1

Rond 8 uur zijn we aangefietst in San Antonio de los Cobros, het stadje waar we de vorige dag de kinderen van de school hadden bezocht.
We begonnen met een stijle klim, van 3750 naar 4560 hm. Het wegdek was onverhard, soms was het redelijk, maar vaak moesten we manovreren tussen de wasbordjes.

Eenmaal boven, ben je alles vergeten

Onderweg zagen we heel veel lama’s, maar die waren allemaal een beetje schichtig.

Tot ze Geert zagen…..


Brutale vlegel

Na 57 km zagen we een hostelería mèt restaurant. Daar zijn we neergestreken

Dag 2

We hadden ons huiswerk goed gedaan, daarom kozen we voor de makkelijkste route: minder wasbordjes en minder hoogtemeters.
De weg was vrij eentonig, al keken we wel uit over een zoutvlakte

Vlak voor de grenspost met Chili, kwamen we 2 motor rijders tegen, een uit Nieuw Zeeland en een uit Australië.

Bij de douane was ik “een beetje dom”. We moesten een formulier invullen en één vraag was of we kaas of vlees bij hadden. Dat hadden we wel, maar ik dacht dat ze dat toch niet zouden controleren. Helaas…. hij wilde onze fietsen en tassen zien. Hij vroeg waar het eten zat: achter in de tas. De kaas en de salami, die wij nooit konden vinden als we die nodig hadden, viste hij zo uit te tas. Hij was “not amused”! Hij liet me het formulier zien dat ik had ingevuld, tja, ik kon in een keer geen Spaans meer… Het niet vertellen van de waarheid koste 15000 dollars zei hij. Hmmm, wat nu, we stonden maar een beetje te stotteren en te zoeken naar excuses maar dat liep niet lekker. Maar in een keer stopt ie de kaas en worst weer in de tas en moesten we zo snel mogelijk de grens over, wegwezen!
Aanvankelijk hadden we nog het idee om bij de grens te slapen, maar dat durfde we toen niet meer. Aan een andere grens wachter heb ik nog wel 2 flessen water gevraagd, anders zouden we de nacht niet doorkomen.
Met wat adrenaline in het lijf ging het fietsen wel makkelijker, maar het wegdek bestond uit losse stenen, het ging flink omhoog en er stond een stevig briesje.

Het enige voordeel was dat bij de echte grens het wegdek plotsklaps verhard werd, daar hadden we echter weinig voordeel van omdat de wind in een storm was veranderd en die hadden we volop tegen, Geert ging lopen en ik kon hem fietsend net bijhouden.
Uiteindelijk vonden we een beschut plekje:

We hebben wel eens gehoord dat je in de bergen nooit in een rivier bedding mag slapen, maar ja, nood breekt wet! We zagen het nog weerlichten in de verte maar zijn snel in slaap gevallen.

Dag 3

Vroeg in de ochtend hebben we de fietsen weer opgezadeld en zijn we vertrokken. De wind hadden we tegen maar het was geen storm meer. De omgeving was geweldig.




We hebben weer een top bereikt, tot nu toe de hoogste op de fiets.

Er was totaal geen verkeer op de weg, Geert zag mogelijkheden.

We hadden minder water bij als dat we dachten, dus moesten we zorgen voor meer. We besloten mensen te vragen, hier een kort verslag;

• We vroegen iemand die stond bij een uitzichtpunt: Nee, ze had geen water.
• We zagen een militaire post: maar er was niemand te zien
• We zagen een Amerikaanse motor rijder: ja hij had 2 kleine flesjes!
• Bij een volgend uitzicht punt stond weer iemand: ze vulde een fles van ons een beetje bij, later bedacht ze zich en gaf haar hele fles alsnog.
• Op dat zelfde punt stopte 4 Zwitsers. Een ervan kwam spontaan met een fles water naar ons toe!
• Daarna kwamen we nr 1 weer tegen, ze vroeg of we nog water nodig hadden. Geert gaf zijn fles en ze vulde deze aan. Zo, nu hadden we wel ff genoeg! Ik vroeg aan haar of ze een plaats wist voor de tent, maar dat was “verboden”

De wind werd weer storm (tegen) en het werd tijd voor een “verboden” plekje. Dankzij iOverlander (app voor reizigers), hebben we het mooiste plekje van de wereld gevonden èn uit de wind. Dit is ons uitzicht:



Er lopen ook alpaca’s rond.

Tegen de avond kwam een Canadees aangefietst met een fat-bike en tent.

We hebben samen gegeten en toen was het al weer donker.

Dag 4

De nacht was koud (-5) maar de ochtendzon maakte daar snel een einde aan. We hebben samen met Benea, de Canadees, ontbeten en daarna zijn onze wegen weer gescheiden.

Nadat we 1 km onderweg waren, werden we uitgenodigd voor koffie en vers brood door een gids met 2 Italianen en 2 Chilenen. Ze hadden een ontbijt/lunch bij een mooi uitzichtpunt.

De route was wederom erg mooi.



Na pakweg 40 km was er een afslag naar 2 bergmeren. Het zou de moeite waard zijn, maar het was 9 km en 320 hoogte meters over een weg met los zand. Dus wat doen we dan? Liften uiteraard…. De eerste pickuptruc stopte, twijfelde, en zei: ok! Het waren 3 Canadezen die de truck gehuurd hadden en in een mum van tijd waren we boven. Bij de entree plaats waar we moesten betalen om naar de meren te gaan, laden ze snel onze fietsen af en verdwenen ze uit ons zicht, ik geloof dat we te oud voor ze waren… Gelukkig konden we onze bagage tassen achterlaten bij het entree hutje en dat maakt het laatste stukje fietsen naar de meren een stuk aangenamer! Hier wat foto’s van dit avontuur





Het was de moeite waard.
In een sneltreinvaart (bergafwaarts) zijn we naar de plaats Socaire gevlogen. Daar konden we na 3 dagen weer douchen. Maar verder? Todos serrado, no vino tinto, no cerveza, nada noppes. Que pena…

Dag 5

In het armoedige hostel was vanochtend geen stroom, geen mens en geen ontbijt. Gelukkig was “bij ons tegenover” een eetlokaal voor wegwerkers of zoiets. Daar konden we ontbijten en versgebakken brood meenemen voor onderweg. De weg “Down Hill” liep lekker. Onderweg was er niet veel meer te zien dan kale dessert



Mooi om te vermelden is dat we de steenbokskeerkring ofwel de zuiderkeerkring hebben gepasseerd; op 21 december staat de zon hier pal boven.


Nu zijn we aangekomen in San Pedro de Atacama. Het is hier super toeristisch en we kunnen weer een biertje drinken. Desondanks blijven we hier niet te lang want we houden meer van het “avontuur”. Morgen een rustdag en daarna naar Bolivia.

Tot slot de opdracht:

Vergeten willen we de grenspost, dat was een beetje dom. Herinneren willen we de mooie omgeving, de aardige mensen en de uitdaging op de fiets die deze keer wel gelukt is in tegenstelling tot de Passo Aqua Negra.
Hasta mañana!