Weer naar school

Zoals gezegd: vandaag hebben we tijd genomen om “tussen” de lokale bevolking van Argentinië te staan, we kunnen zeggen dat het is gelukt!
In het hostel heb ik nagevraagd of er een school is waar de kinderen Engelse les krijgen. We moesten even wachten op de vader des huizes en daarna zijn we met de auto vertrokken. De dochter (pakweg 15 jaar) was er ook bij, zij ging de scholen binnen om na te vragen of we iets konden vertellen. Ondertussen kon ik aan Pa informatie vragen over het dorp: er wonen ongeveer 8000 mensen, hij kent ze bijna allemaal, dat had te maken met zijn beroep. Er komen per jaar veel toeristen (wij hebben ze niet gezien). Het is hier erg tranquilo, dit in tegenstelling tot de grote steden, aldus Pa.
Bij de 2e school konden we naar binnen! De Engelse leraar bracht ons naar een klas. De kindjes konden ons vragen stellen in het Engels, maar veel verder dan “what is your name” zijn ze niet gekomen. Het waren schatjes, het jongetje rechts voor, heeft nog een liedje voor ons gezongen.


Via de leraar werden vragen gesteld zoals:

• Hebben jullie kinderen
• Hoe oud zijn jullie
• Wat zijn de tradities in Nederland
• Wat is jullie favoriete muziek
• Wat is jullie favoriet eten (hoe leg je stamppotje uit?
• Welke dieren hebben jullie?
• Houden jullie ook van voetbal
• Etc

In de klas was de mascotte van de school aanwezig:

Het was rommelig en we waren niet goed voorbereid. De Engelse leerkracht was ook een beetje overvallen leek het. Voor hem was het ook de eerste keer dat hij toeristen op visite kreeg. Hij vroeg of we om 4 uur terug wilde komen voor een andere klas. Tuurlijk, zeiden we!
In ons hostel hebben we ons meer voorbereid en dat leek ook de leraar gedaan te hebben. We waren ruim op tijd maar hij stond al te wachten.
We kregen dezelfde vragen en nog veel méér. Een paar opmerkelijke:

• Hoeveel kost een diner in een restaurant bij jullie; € 50 was voor hun een waanzinnig bedrag
• Wat verdienen jullie per maand; het bedrag dat we noemde was te veel, dat konden ze niet bevatten.
• Hoeveel kinderen krijgt bij jullie een stel; 2 gemiddeld was onwaarschijnlijk laag, hier krijgen ze er 7, 8, 9 of 10 (más o menos)
• Geloven wij ook in God; een beetje hebben we maar gezegd.
• Zing eens een Nederlands liedje: we waren voorbereid en lieten via de telefoon “het land van Maas en Waal” horen, het deuntje sloeg in.
• Ze zongen ook een lied voor ons: despasito

Onze laatste vraag was of we met hun op foto mochten, enkele kinderen wilde net zo groot zijn als Geert maar dat is net niet gelukt.

Na dit bezoek wilde de Edgar (de leerkracht achterin de klas) graag met ons koffie drinken en heeft hij ons hun cultuur uitgelegd.
Het zijn vaak zelf nog kinderen als ze kinderen krijgen een vader kennen ze niet. (Het is opmerkelijk dat we gisteren nog een demonstratie tegen abortus hebben gezien!) Van heinde en ver komen de kinderen hier naar deze school. Ze blijven daar een half jaar intern en gaan alleen met kerst naar huis. Hun ouders missen ze niet, het is voor hun gewoon. Ze slapen en eten in grote zalen


Gelukkig worden in de slaapzalen de jongens en meisjes gescheiden…..
Geld voor de scholen krijgen ze van de regering en van giften. Als men geen werk heeft krijgt men van de regering 100 dollar per maand. De mensen worden daar lui van, ze willen niet werken voor een beetje meer. Als ze 12 zijn willen ze ook niet verder leren, waarom zouden ze, het geld krijgen ze toch en als ze een groot gezin stichten krijgen ze nog meer! Volgens Edgar beredeneren hier mensen niet met hun verstand maar met hun genitaliën. Er zijn veel mensen verslaafd en er is veel zelf doding. Kortom, het is geen rozegeur en maneschijn.
Verder is het land erg corrupt. Het feit dat het in Chili wel goed gaat, komt omdat daar geen corruptie is, aldus Edgar.
Hij ziet geen goede toekomst voor het land omdat het systeem zichzelf in stand houd. Hij wil terug naar Salta om voor zijn oude moeder te zorgen, daar wil hij gaan studeren voor advocaat. Edgar zag er somber uit…
We hebben niet voor niets een rustdag gehad, wij zijn er wijzer van geworden en we hopen de kinderen ook, ze hebben in ieder geval iets over Nederland geleerd en over onze koning en Maxima.
In ons hostel werden we met open armen ontvangen en ze vroegen of we nog maté wilde drinken maar daar is het nu te laat voor. Morgen gaan we verder de hoogte in, geen idee wanneer we weer internet hebben…