Marokko, hoge atlas en omgeving

Dag 10, weer op de route van bikepacking.com

Dat betekent vaak onverharde weg, veel klimmen, veel natuur en een mooie omgeving. Zo ook deze dag.

Verder stilte! Het enige wat we hoorde was het gepiep van de vogels en van mijn zadel. Later hoorde we ook de wind en met enige regelmaat een smekend kind.

Kinderen zijn hinderen

Altans hier in Marokko in onherbergzaam gebied. Als er helemaal geen bebouwing te zien is, springen ze vaak, vanuit het niets, voor de fiets. Altijd vragen ze om bonbons (de kleintjes om snoep), l’argent (de oudere om geld) of een stylo (de slimmeriken om een pen). Ze gaan midden op de weg staan en ze zijn volhardend. We weten dat we ze niets moeten geven maar toch zal het wel eens gebeuren, anders zouden ze niet zo vervelend zijn.

De bijzondere omgeving

Deze was zoals in “Monument vallei”. In het echt is het altijd mooier als op de foto’s maar deze wil ik toch laten zien (-;

Op de top van de route was een eenvoudige herberg waar we zouden neerstrijken. Er lagen wat oude matrassen met smoezelige dekentjes in dito kamers. Bovendien hadden ze alleen een koude douche die er ook niet uitzag. Omdat het pas 3 uur was, besloten we verder te gaan en ons geluk te gaan zoeken in het wild.

Een stuk vverderop kwamen we dit spaans konvooi tegen.

Het punt waar we ze ontmoeten, was ook hun keerpunt, blijkbaar durfde ze het niet aan om verder te rijden. Wij dachten dat het waarschijnlijk net wel gekund zou hebben.

Dag 11, heel veel wind

De tent stond niet uit de wind en dat hebben we geweten. Regelmatig zijn we opgestaan om extra stenen op haringen te leggen, maar rond 6 uur was er geen houden meer aan. De zandstorm blies in een ruk alles omver en daarbij begon het ook nog te regenen.

Met veel moeite hebben we alles in onze fietstassen gepropt en zijn we vertrokken, op zoek naar een ontbijt.

We hebben deze dag niet ver gefietst, veel gepauzeerd en weinig geklommen.

We zijn neergestreken in hotel ” Labyrinth kasbah dades” omdat deze de beste recensies had op Google maps. De eigenaar gaf ons de beste kamer met uitzicht op de bergen, omdat wij voor hem hadden gekozen. Dat alles zei hij in het Nederlands (-:

Het hotel is letterlijk een Labyrinth en ziet er prachtig uit:

Dag 12, wandeling in de Monkey Fingers

De hotel eigenaar regelt alles wat we willen, zo ook een gids die ons de Monkey Fingers heeft laten zien. Het was een regenachtige dag, waardoor er minder toeristen te zien waren en meer apenvingers (-;

Zie de plaatjes

Er groeide een hele kruidentuin op de bergen, te veel om te onthouden. Maar ook dadels, vijgen, truffels, rozen etcetera zijn er te vinden in het juiste seizoen.

Dag 13, een omweg door de bergen.

Na een hartelijk afscheid zijn we weer de kant opgefietst waar we vandaan kwamen. Er zouden 4 rivercrossings zijn waar we niet overheen konden, dus ja, dan maar rechtsomkeer.

Dat betekende wel 34 km om fietsen over een drukke weg naar Tinghir, maar óók dat we door de Gorges du Toudgha zouden fietsen en dat is dan weer heel mooi.

Na Tinghir begon het mooie gedeelte en reden we door de Gorges du Toudgha

Onderweg hadden we vele rivercrossings

en een keer moesten we worden overgezet.

In het plaatsje Tamtetoucht zochten we een hotel, maar alles bleek vol te zitten omdat er 10 km verderop een rivercrossing was waar niemand overheen kon of mocht. Ook Urs Cristen (een fietser uit Zwitserland) was op zoek naar een herberg. Samen gingen we verder naar een hotel, verderop zou nog plaats zijn werd ons verteld.

Daarvoor moesten we nog wel een stevige klim overwinnen en Urs (geoefend in de Zwitserse bergeb) zat al aan de thee toen wij eindelijk arriveerde

Het was een smoezelig hotel met zeer aardige gastheren. Ze hebben heerlijk gekookt voor ons.

Dag 14, één top en vele rivercrossings

Urs stapte iets later als wij op de fiets. Hij is toch superrap en hij zou ons wel inhalen.

Wij waren optimistisch gestemd en het kwam ook goed.

Zo kwamen we dus aan de overkant. Hij nam ons nog 5 km mee, daar viel niets tegen in te brengen, helaas.

Net voor de top haalde hij ons in

Op weg naar beneden hadden we nog zeker 12 rivercrossing, “some are big, some are smal”.

Gelukkig zaten er geen krokodillen en zijn we niet van de fiets gevallen. Net voor onze wegen zouden scheiden moesten we nog een brede rivier oversteken. We lunchte in een restaurant met uitzicht op het overstromingsgebied en kwamen tot de conclusie dat alleen een truck ons kon redden.

Het laatste deel van de route was toch nog zwaar maar wel mooi:

In Imilchil zijn we een hotel ingedoken. In de avond hebben we gegeten met 4 andere Nederlanders: opa met kleinzoon (op pad met een huurauto) en een vader en dochter (ook op de fiets).

De ritten in komoot