Nadat we 2 dagen in El Chaltén hadden doorgebracht, wilde we graag “New York” weer verlaten. De wandeling was goed, maar de toeristen overweldigend.
Eduardo en Lock zouden ook vertrekken. In de ochtend probeerde we contact te maken, omdat het niet lukte zijn we “saampjes” aangefietst.
Als we achterom keken zagen we nog altijd de Fitz Roy. Dit is na 30 km ongeveer. We zaten op de pampus vlakte. Het was niet spectaculair maar we hadden wel de wind in de rug.Af en toe een dood dier.Mijn trouwe fiets die me nog geen moment in de steek heeft gelaten. Op ruta nacional 40, zijn we ruim 4 weken geleden begonnen met fietsen. Toen was het heel druk, hier zijn er nog maar een paar auto’s op de weg.We hebben gefietst tot deze “historische plaats”, waar we weinig historie konden ontdekken. Maar er was wel internet. We kwamen er achter dat Eduardo en Lock iets later waren vertrokken uit Chaltén en dat ze hier naar een kampeerplaats zouden zoeken. We zagen ze aankomen en de bosjes induiken. We hebben ze verrast met een biertje.
Eduardo, onze schaapherder, was weer helemaal gelukkig omdat hij een deel van zijn kudde weer terug had gevonden.
Na 111 km fietsen zagen we nog steeds de Fitz Roy op de achtergrond. Wij kampeerde in dit bosje.
Na wind komt storm
We gingen nog even op zoek naar internet bij “Parador la Leone”. Dat werd echter opgeslokt door massa’s toeristen die met bussen worden vervoerd en hier een tussenstop hebben. We zitten nog 13515 km van huis…Met de wind in de rug is Lock een acrobaat op de fiets. Zoek plaatjeDit bord vinden we fijn. Even vaak staat het andersomMirador met veel wind.We worden weggeblazen Vlak voor we de afslag “wind tegen” zouden krijgen, keken we of dit een goede plek was om te kamperen. Eduardo en Lock hebben we daar achtergelaten, ze vonden het te gevaarlijk om verder te fietsen. Wij besloten om te proberen naar El Calafate te gaan…Dat betekende dat we Lock zeer waarschijnlijk nooit meer zullen zien omdat hij verder ging naar het zuiden. Daarom nog even dit filmpje van deze geweldige gast.
We kregen flink de wind tegen maar we kwamen nog wel vooruit, altans de eerste 10 km. Daarna werd het storm en fietste we tegen een muur op! We kwamen letterlijk niet meer vooruit! Om die reden zijn we omgedraaid. Op een plaats in de zon, verscholen in een dal, hebben we een dutje gedaan. Toen de storm wat minder leek te zijn, besloten we om een nieuwe poging te wagen, het was nog slechts 15 km… Met hard werken was het gelukt! We staan nu op een camping.
Op de app-groep “Los Caipirinhos”, stonden berichten dat Tarciso en Luciana ook in El calafate waren.
Met Luciana en Mel (Engelsman) hebben we een biertje gedronken. We’ve got him!
Rustdag in El Calafate
We zijn begonnen met rondgeslenteren tussen de vele toeristenwinkels met allemaal mooie spulletjes die veel te duur zijn voor ons.
Onze vrienden hebben we weer ontmoet tijdens de lunch, daarna vertrok Luciana naar het vliegveld. In de avond hadden we een afscheid diner met Tarciso. Hij vertelde ons dat Andreas weer contact had opgenomen met zijn vriendin omdat wij hem het goede voorbeeld hadden gegeven.El último “goodbye” hasta el próxima.
Wij en zij zullen dat voor de rest van onze levens blijven herinneren. Los últimos Amigos de la carratera!
Gracias a todos amigos.
It was really, really, really a good time together.
Morgen vertrekken we naar El Torres del Paine, een plaats die we, volgens velen, niet mogen missen. Saampjes…
Hele leuke foto van de “vliegende man aan een paal”. Als zelfs jullie niet tegen de wind in konden rijden, dan moet het wel ongelofelijk hard hebben gewaaid.
Zo bijzonder, al die ontmoetingen. Daarna weer afscheid nemen, dat valt niet mee.
Maar de karavaan wacht op niemand, het plan wordt gewoon verder uitgevoerd. Op weg naar het volgende avontuur. Joehoe!
Cees
Weer een afscheid, ook voor jullie volgers. We doen het nu weer met jullie tweetjes .
Leon Leijtens
Hele leuke foto van de “vliegende man aan een paal”. Als zelfs jullie niet tegen de wind in konden rijden, dan moet het wel ongelofelijk hard hebben gewaaid.
Zo bijzonder, al die ontmoetingen. Daarna weer afscheid nemen, dat valt niet mee.
Maar de karavaan wacht op niemand, het plan wordt gewoon verder uitgevoerd. Op weg naar het volgende avontuur. Joehoe!