Rond 10 voor 4 (midden in de nacht) werden we door de touroperator bij de lodge opgehaald voor een avontuur in de Amazone. In het dorp Puyo, waar de reguliere bus vertrok, reed hij eerst langs het busstation en vervolgens ging hij op zoek naar de gids. Maar die was nergens te vinden. Een paar keer reden we een blokje om, zonder resultaat. Wel kreeg hij contact met de broer van de gids. Deze stapte uiteindelijk in en hij wist hem te vinden, hè hè, dat was een opluchting maar onze touroperator werd er niet vrolijker van. Even later werd de broer weer thuis afgezet en werd er nog een voorraad eten, drinken en benzine ingeladen. Ik denk dat we uiteindelijk rond kwart voor 5 vertrokken met de bus die waarschijnlijk op ons had staan wachten.
Het was een oud krakkemikkig busje die bijna uit elkaar leek te vallen op de onverharde wegen vol met gaten en keien. Er zat zowaar ook een wc achter in de bus. Omdat ik erg moest plassen besloot ik er gebruik van de maken. Bij het openen van het deurtje hing deze echter nog aan een scharniertje. Geert moest helpen om het bij elkaar te houden. Toen ik mij plas had gedaan waren mijn kleren “grijs” van het stof. Met veel moeite kregen we het deurtje weer dicht, zo het was gelukt maar niet meer aankomen… Drie uur later kwamen helemaal door elkaar geschud aan bij de bootjes.
Daar hebben we eerst een simpele maaltijd gegeten in een Ecuadoriaans weg restaurant. Daarna zijn we met laarzen aan in de kano gestapt. Die van Geert waren een paar maten te klein, hij moest in de Amazone verder met kromme tenen…
Het was een lange tocht van 48 km. We hebben 3 uur in de kano gezeten maar het was comfortabel en soms vielen mijn oogjes dichtHet vertrek
Onze gids “Fernando”, vroeg onze namen. Jet en Geert vond hij veel te moeilijk. Hij wilde weten of we meerdere namen hadden. Uit mijn namen (Hendrina, Petronella, Maria) koos hij Maria en uit die van Geert (Gerhard, Johan, Michael) koos hij Michael. Dus we zijn nu Maria y Michel. Het is een aardige man, vol met humor.
2,5 uur later en 40km verder kwamen we met de kano aan bij een familie die woont in NACHI COCHA (Laguna de pez). Daar was alles “Back to basic”.
Terug in de tijd, maar wel lekker eten gemaakt door Fernando
De familie heeft 8 kinderen, de jongste is denk ik een jaar of 4. Het waren voornamelijk vrouwen en ze waren erg timide. Volgens de gids komt dat omdat ze op zichzelf wonen en geen andere mensen gewend zijn. Als je een foto van ze maakte (natuurlijk nadat we dat eerst vroegen) begonnen ze heel zenuwachtig en ongemakkelijk te lachen.
Hier zijn ze van tabaksplanten, snuiftabak aan het maken. Ze zijn verlegen, schuchter, schuw en bedeesd. Ze lijken weinig vertrouwen te hebben in zichzelf en zijn altijd op de achtergrond. Ze maken geen contact en het lukt ons ook niet om contact met ze te maken.Gelijk na aankomst gingen we vissen vangen, Geert had er al snel eentje te pakken. Deze werd op hardhandige wijze gedood en in stukken gesneden. Deze vis zou gebruikt worden om Piranhas te vangen. Eerste wandeltocht met Gilberto en Fernando. Gilberto was ook onze gids gedurende deze dagen, ook hij was altijd op de achtergrond aanwezig. We hebben hem geleerd om een foto te maken met de Mobiel, dat was een moeizaam proces.Hier vond hij de huidige van een heel gevaarlijke slang, dus we moesten oppassen. Onder een hele stapel takjes en bladeren vond hij eieren van een Kaaiman. Ja, dat weet hij dan weer wel.Ook in het nabootsen van dieren geluiden was hij een kei, hier hoor je een baby kaaiman.Bij deze pool probeerde we piranha’s te vangen, maar ze hapte niet.
Toen het donker was zijn we opnieuw in de boot gestapt om op zoek te gaan naar dieren. Kaplaarzen hadden we hard nodig. Bij het uitstappen van de boot, zakte ik tot aan mijn knieën in de modder, met veel kracht kon ik er nog net uitkomen.
We zagen een gordel dier. Gilberto zag er gelijk een lekker hapje in en probeerde hem te doden, gelukkig was het niet gelukt.
Ze deden hun best om ons nog meer beesten te laten zien. Hoog in de boom zagen we nog een paar oogjes van een aap oplichten toen we er met een zaklamp op schenen.
Heel moe en voldaan zijn we hier in onze eigen tent in slaap gevallen.
De volgende ochtend zijn we rond 5 uur gewekt door een luid kraaiende haan. We zouden ook vroeg gaan wandelen om dieren te spotten.
Er werd al druk gekookt in de vroege ochtend. Links boven is de visvangst van een nacht, dat werd meteen bereid boven het kampvuur.De keukenZe eten hier altijd banaan en ze hebben heel veel soorten, groot, klein, groen, geel etc. De grote groene noemen ze “Plátanos”, Deze zijn om te bakken en te koken. De kleine gele zijn “bananos”, deze kun je gewoon eten net als bij ons in Holanda.De afwasplaats, altijd met schoon stromend water uit de slang.Hier kookt Fernando voor ons een roereitje met ui.
Daarna gingen we weer op pad met Fernando en Gilberto voor een lange wandeltocht in de jungle. Gilberto maakte met zijn kapmes voor ieder van ons een stevige wandelstok met een spitse punt.
Tarzan avonturen in het echt.GilbertoDieren lokken met dierengeluiden Veel natuur maar weinig beestenFernando vond wel enkele grote insecten
We zagen een wild zwijn wegschieten maar die was te snel voor de foto. Fernando was zeer teleurgesteld dat hij ons geen apen kon laten zien, het was erger voor hem als voor ons. Voor de mensen in het oerwoud is ieder beestje eten. Fernando dacht dat er veel gedood waren om met Nieuwjaar op te eten en dat was geen grap!
Door Gilberto werd er nog even een palmboom omgehakt om de kern van de boomstam als lekkernij op te eten.De expeditie leden bij terugkomst. Lekkernij uit de kern van de palmboom, klaargemaakt in een blad boven het vuurtje. De familie heeft ook apen als huisdier. Het is wel zielig, de moeder aap kan geen kant op want hij zit vastgebonden met een touw om zijn middel.De jonge aap is nog wel vrij en de hele familie loopt met dit beestje rond het erf. Ze lopen ermee rond alsof het een baby is. Deze aap is al net zo als de familie, van vreemde moet hij niets weten.Dit is de huispapegaai, die niet meer kan vliegen. De kleine was met stenen naar de papegaai aan het gooien…Er waren heel veel grote vlinders en soorten kevers.In de middag zijn we nog met de kano naar een ander meer gevaren om opnieuw piranha’s te vangen, maar ook deze poging mislukte. Daarna kregen we les in het schieten met een blaaspijp. Op deze manier doden ze ook de apen, ze doen dan vergif op de pijlpunt.Raak!In de roos.Opgesierd door Fernando Plantengroei in de tuin: citroenbladeren, katoen, pepertje, cacao bonen en kokosnoten. Deze bakjes werden daar gemaakt door alleen de vrouwen. Ik heb deze als souvenir gekocht voor 10 dolar, zo hebben ze gelijk weer wat om uit te geven. Nu maar hopen dat het heel thuis aan komt.Chicha. Dit is een licht alcoholische drank die gemaakt wordt van de aardappels die groeien onder de middelste plant (=yuka). Dit drankje is dorstlessend en goed voor energie. Men drinkt het in de ochtend voordat ze op jacht gaan. Het is een beetje zuur maar na een paar slokken is het verfrissend. Ieder drinkt uit hetzelfde schoteltje, corona bestaat hier niet.
Met de boot van Gilberto zijn we weer vertrokken. Er was niemand meer van de familie te zien, dus we werden niet uitgezwaaid en we konden ook niemand bedanken.
Nog een groepsfoto op de terugweg. Gilberto kon de foto al goed maken. Tussen ons in vond hij wel een beetje eng.
Bijna 50 km in de kano, dat is erger voor je billen dan een zadel.
We kregen nog een regenbui en we liepen nog een paar keer vast omdat het water wat was gezakt. Nog wat salto’s van Fernando.
Bij de opstap plaats van de bus hebben we nog wat gegeten in het wegrestaurant en toen we opkeken was Gilberto al vertrokken! Geen “houdoe en bedankt” kunnen zeggen…
Bij de bushalte werd flink wat tropisch hout ingeladen. Het was “licht” hout dat vervoerd werd naar China. Het hele dorpje stond erbij te kijken maar deed niets en een puber was zo dronken als een aap.Daarna nog een hobbelende bus reis, die nog iets langer duurde omdat een zware vrachtauto wat keien had verplaatst.
Van Fernando hebben we wel hartelijk afscheid genomen.
Na 3 dagen zweten, ploeteren door het oerwoud en modder happen langs de oevers, waren we totaal vervuild. De muggen hadden ook aardig toegehapt.
Het vuil is inmiddels verdwenen, de jeuk van de muggen wordt al minder, maar de ervaring zal altijd blijven.
Super wat jullie allemaal meemaken. Vooral het contact met de mensen of liever gezegd het uitblijven van het contact is boeiend. Jammer dat jullie ze niet meer konden bedanken want dat hadden ze wel verdiend!
Marion Maassen
Jullie gaan echt elke tocht met dezelfde onbevangenheid tegemoet. Daar kan ik wel jaloers op zijn! Mooie verhalen en foto’s weer.
Ine
Super wat jullie allemaal meemaken. Vooral het contact met de mensen of liever gezegd het uitblijven van het contact is boeiend. Jammer dat jullie ze niet meer konden bedanken want dat hadden ze wel verdiend!
Willemien
Wat een geweldig avontuur was dit weer! Ik vind het getuigen van lef om zo diep het regenwoud in te gaan!
Groet,
Willemien
Ernst
Mooie avonturen maken jullie mee. Prachtig!
Op de foto’s is goed te zien dat de laarzen van Geert te klein zijn want ik zie hem nergens lachen.
Aaltje
Dank jullie wel voor dit prachtige relaas uit het oerwoud!
Theo
Wat een mooi avontuur!!
Net iets anders dan graveltitje Reichswald….