Soep met peren

Op ons gemakkie hebben we ontbeten en inkopen gedaan. Het weer was perfect, de zon scheen en we hadden de wind in de rug. Dit in tegenstelling met de eerdere weerberichten.
Het wordt een beetje eentonig, maar de omgeving was weer schitterend. Eerst was alles nog groen:

Toen werd het zwart…


En later kreeg het alle kleuren


Halfweg zagen we een opvallende woning met een kapel. Terwijl we aan het kijken waren of we er iets zouden kunnen drinken, komt er een vriendelijke man en vrouw naar buiten. Ze nodigde ons uit, ze had “sopa” voor ons, geen “carne”. “No necesitamos carne”, zei ik nog en daar was ze het ook wel mee eens. We werden verwend! We kregen heerlijke soep en daar moesten we 2 soorten kaas indoen en we kregen nog meer soep en cola en wijn als we gewild zouden hebben….
Vol trots vertelde ze over haar op hout gestookt kacheltje waar ze haar eigen brood inbakte.

We kregen nog wat wijsheden mee, tegen hoogteziekte moesten we cocablaadjes nemen (wisten we al) of met een steentje rollen in je mond. We kregen ieder een kiezeltje, of dit een speciaal steentje is, weten we niet. Ze gingen graag voor ons op de foto:

Na afloop gaf ze ons ieder een eigen gebakken brood mee en we moesten ook nog heel veel peren meenemen, die weer in een aparte ruimte lagen.
Ze waren erg gelovig en trots op de paus die aan de muur hing. Er was ook nog een gedenkplaats voor wijlen zijn vader. Zelf hadden ze 2 dochters en kleinkinderen.

Ze waren zo vereerd met ons visite dat ze niks terug wilde hebben. We hebben ze ieder 2 snoepjes gegeven en daar waren ze erg dankbaar voor!
Als je verdrietig bent, zou je daar naar toe moeten gaan! Die mensen zijn gelukkig door alles weg te geven ook al hebben ze zelf bijna niets.

Wat een beetje Spaans al niet kan doen!
We zijn doorgefietst naar het gehucht Santa Rosa de Tastil dat op 3100 meter hoogte ligt. Bij het plaatselijke café, vroeg ik aan de bar man of hij een slaapplaats wist. Hij liep naar buiten, blaasde op zijn vingers en het was geregeld. De gastvrouw vroeg of we nog ff konden wachten in het café.

Even later was ons bedje opgedekt:


We hebben nog een bezoekje gebracht aan het plaatselijk museum.

Waar op deze stenen een toonladder klonk:

In “onze kamer” hebben we een soepje gekookt en het heerlijke brood van de mevrouw opgegeten. Zelfs mijn buik is ervan hersteld.
Het was een dag die we niet snel zullen vergeten.