Yesss, we vliegen, ik weet niet waar, maar we zijn onderweg. Het was nog even schrikken vlak nadat we opstegen, want er kwam een lichtje recht op ons vliegtuig af, bleek het het lampje van de vleugel te zijn, gelukkig is ie er nog..
Hier hebben we ruim een jaar naar toe geleefd. We zijn begonnen met vrij vragen, Spaans leren, fiets kopen, fiets testen, vloeken op het zadel, route plannen, goed doel zoeken, website maken, Kuychi promoten, feestje plannen en toen….. als donderslag bij heldere hemel liep het allemaal anders.
Twee weken terug en èèn telefoontje en de wereld stond stil. Ik heb 2 vriendinnen die ik al ken van de middelbare scholen, samen hebben we 8 jongens gekregen en samen hebben we heel veel vakanties gehad. Met José en Vincent gingen we ook alle zomervakanties samen. Ik had zoveel foto’s van hun 3 jongens, dat ik fotoboeken van ze heb gemaakt toen ze 18 werden (van 0 tot 18).
Op 1 februari, kregen we het bericht dat hun jongste zoon Luuk, uit het leven is gestapt.
Een week geleden hebben we afscheid genomen, samen met vele vrienden en familie.
En nu? Het leven gaat verder, we hebben ons geplande feest gevierd en we zijn in het vliegtuig gestapt, waar nu een hevige turbulentie is….
In dit vliegtuig zit Luuk een beetje tussen ons in, ik weet dat hij liever bij zijn ouders, broers, vriendin en vele vrienden zou zitten maar ja, hij zit ook in ons hart.
Nu is het wachten op onze volgende vlucht, van Buenos aires naar Santiago….
willem
hoi Jet en Geert,
Wat erg voor Jose en haar gezin: horror.
Het zal voor jullie veel dubbele gevoelens betekenen.
Sterkte met de omgang daarmee.
Ik hoop dat jullie desondanks veel genieten tijdens de reis en dat alles goed zal gaan.
groet, willem
boejac
Hi beiden, Ik lees jullie bericht uiteraard zoals iedereen met ontzetting en tegelijk ook van spijt dat jullie dit verdriet nu onontkoombaar en vanzelfsprekend zullen meenemen. De zelfdoding kent allen maar verliezers denk ik wel eens, ook hoorde ik iemand pleiten voor hee begrip -buiten jezelf- doding. Misschien is dat ook hier van toepassing. Hoe dan ook, er is geen weg terug, fijn dat de ouders en broers meer intimi hebben die met ze meevoelen. Ik hoop dat jullie beide dingen weten te verenigen, jullie optimistische hoopvolle rijke reis en jullie verdriet en rouw. Sterkte en mooie tijden gewenst!
Terwijl ik jullie nauwelijks ken. Gek he Lidwien
‘sent from my iphone’
>
Jesse
Mooi dat je Luuk nog even noemt. Zo is hij er toch nog een bij. En de turbulentie staat symbool voor het onverwachte afscheid