Terug naar Argentinië

Te veel hooi op de vork.

Samen zijn we in de vroege ochtend, van woensdag 2 maart, op de fiets gestapt. Ik nog met goede moed en Geert met lood in de schoenen.

De eerste helft van de route hebben we samen gereden, tot de weg weer een drukke racebaan werd voor automobilisten. Ik besloot om rechtsaf te gaan, weg van de drukke weg. Geert koos voor de makkelijke route langs de drukke weg…

Mijn route had meer uitdaging: veel klimmen over onverharde wegen in een overdraaglijke hitte. Het begon goed, lekker op eigen tempo zonder gekreun van Geert. Zelfs mijn fiets, die eerst nog piepte bij iedere pedaalslag, was stil geworden. Na ongeveer 5 km werd me een ijsje beloofd, nog even klimmen en dan kon ik genieten. Maar de “heladeria” was gesloten. Teleurgesteld nam ik genoegen met een slokje water in de schaduw van een boom. Ik keek op mijn garmin en zag dat er 2 stevige klimmen op mij wachten waarvan ik de eerste al bijna voor de helft had voltooid, dat gaf moed. Dus op voor de 2e helft die nog steeds verhard was. Ik vocht, probeerde niet na te denken en kwam boven. Onderweg is het afzien, maar als je dan boven bent, ach, dan viel het eigenlijk wel mee…

Mijn vader zei altijd “je moet niet te veel nadenken bij de dingen waar je tegenop ziet, anders wordt het alleen maar erger” . Dat probeerde ik te doen. Ik beloofde mezelf een vruchten yogurt als ik de 2e klim had voltooid. De weg werd onverhard en het was druk met vrachtwagens die op en af reden om hout op te halen. Ik zag ze denken “Die is gek!” en zo voelde ik me ook. De 2e klim, bleek veel langer, nog steiler en nog onverharder dan ik me had voorgesteld. Ruimschoots, voor ik boven was, heb ik in de schaduw mijn yogurt opgegeten en mijn zonneklep opgezet. Nu niet meer nadenken en doorfietsen, maar waar bleef toch die top? Was het hier? Nee, nog verder… hier dan? Nee nog niet.

Toch, zoals altijd ben ik weer boven gekomen. Zonder af te stappen al had ik daar nog zo’n zin in.

Er kwam een kleine afdaling en daarna weer een top, en nog een, en nog een en nog een… Met zo weinig mogelijk inspanning probeerde ik op de fiets te blijven, naar beneden zonder te trappen en naar boven in het lichtste verzet met zo min mogelijk kracht op de pedalen.

Het landschap was niet bijzonder. Ik wilde een foto maken om op te scheppen tegen Geert hoe geweldig het wel niet was, maar ik kon niets bijzonders vinden.

Hier bedacht ik hoe lang een mens door kon gaan voordat je van vermoeidheid omvalt. Gelukkig heb ik het net niet meegemaakt!

Na nog een klim en nog een en nog een, kwam ik bij het bordje van het park waar we hadden afgesproken.

ik verwachtte dat Geert al lang ter plaatse zou zijn, maar er was geen enkele andere fietser te zien. Bij navraag, hadden ze ook nog niemand gezien. En o ja, bereik met de telefoon had je hier ook niet.

De opluchting was groot toen ik hem na een half uurtje aan zag komen, tja hij had het nóg rustiger aangedaan.

Na een grote cola, zochten we een plaats op de camping. Daar viel ik om op een plekje in de schaduw, ik kon nier meer…

Na deze stortbui hebben we een potje gekookt en zijn we rond half 9 gaan slapen.

De koek is op.

Rond 5 uur zijn we opgestaan om te voorkomen dat we weer in de hitte moesten fietsen.

De tocht naar Minas was zo’n 25 km. Beide hadden we geen zin om verder te fietsen en toen ik voorstelde om de bus te nemen naar Argentinië, vond Geert dat een geweldig plan.

Om 9 uur zaten we in de bus naar Montevideo, om half 1 naar Polonio en rond 4 uur kwamen we daar aan. Daar hebben we een boot ticket gekocht voor de volgende dag 10:15.

In Polonio, zou volgens de reviews in iOverlander de duurste, lelijkste en smerigste camping zijn die men ooit had bezocht. Dus daar wilde we niet naar toe.

…en zijn toen op zoek gegaan naar een plaats “into the wild”. Het viel niet mee in het donker…

Terug met de boot

Voordat we vertrokken hebben we de oude binnenstad van Polonio verkend.

We hebben een Ibis hotel geboekt voor 5 nachten in “een veilige wijk”, dat hopen we teminste. Na 8 weken in een tent te hebben doorgebracht is dit een enorme luxe. Kruipen over de grond hoeft nu niet meer.

Binnen is de temperatuur prima, buiten is het 36 graden. De komende dagen gaan we ook genieten van een heerlijk buffet ontbijt. Weelde!

Morgen mag de fiets nog even uit de garage en gaan we met BajaBikes een fietstour maken door deze grote stad. Daarna mogen ze in de doos en gaan wij te voet verder.